Από τη χρεοκοπία στην αυτογνωσία

από τους Ορέστη Καλογήρου, Γιώργο Καρρά, Βάσω Κιντή, Μάνο Ματσαγγάνη, Ελίζα Παπαδάκη, Δαμιανό Παπαδημητρόπουλο *

 

δημοσιεύτηκε στο "the books' journal" 

 

Υπάρχουν ζητήματα που βρίσκονται εκτός δημοκρατικών διαδικασιών, που δεν μπορούν να τεθούν σε ψηφοφορία. Δεν μπορούμε για παράδειγμα να ψηφίσουμε για το αν ισχύουν, ή όχι, οι νόμοι του Νεύτωνα – είναι άλλες οι διαδικασίες μέσω των οποίων θα αποφανθούμε για την εγκυρότητα ή μη των νόμων αυτών. Αν εμείς, παρ' όλα αυτά, θελήσουμε να θέσουμε τους νόμους του Νεύτωνα σε ψηφοφορία, το πραγματικό νόημα της ψηφοφορίας αυτής δεν θα είναι η εγκυρότητα των νόμων, αλλά το κατά πόσον εμείς θέλουμε να τους λαμβάνουμε υπ' όψη ή θέλουμε να τους αγνοούμε (και ενδεχομένως να φάμε το κεφάλι μας). Σε κάθε περίπτωση οι φυσικοί νόμοι υπάρχουν έξω από μας. Σε μας το μόνο που μένει είναι να συγχρονίσουμε τη σκέψη μας με αυτούς, να τους καταστήσουμε (και μαζί να καταστήσουμε και τους εαυτούς μας) έλλογους, ή να μην το κάνουμε: τούτο το τελευταίο μεταφερόμενο στο επίπεδο της κοινωνίας είναι υπό την ευρεία έννοια ο λαϊκισμός.

Οι κοινωνικοί και οικονομικοί νόμοι δεν είναι ακριβώς σαν τους νόμους της φύσης, αναλλοίωτοι. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι σε κάθε χρονική περίοδο δεν ισχύουν συγχρονικά τέτοιοι νόμοι. Με αυτή (και μόνο με αυτή) την έννοια, όσα ισχύουν για το φυσικό περιβάλλον και τους νόμους του, ισχύουν, τηρουμένων των αναλογιών, και για τα κάθε λογής περιβάλλοντα (κοινωνικό, οικονομικό κ.λπ.) εντός των οποίων βρισκόμαστε και η ισχύς των οποίων εκφεύγει των ορίων της ελληνικής δημοκρατίας. Θα οφείλαμε ανά πάσα στιγμή να γνωρίζουμε το περιβάλλον αυτό και –στο βαθμό που δεν μπορούμε έτσι απλά, διά προεδρικού διατάγματος, να το αλλάξουμε– να το λαμβάνουμε υπ' όψη μας. Η ιστορία των τελευταίων τριάντα χρόνων στη χώρα μας, που είναι ακριβώς η ιστορία του λαϊκισμού, εντός του οποίου όλοι, μα κυριολεκτικά όλοι, είμαστε βουτηγμένοι, είναι αδιαλείπτως και σε περίοδο προϊούσας παγκοσμιοποίησης μια ιστορία άγνοιας περιβάλλοντος, νόμων και κανόνων, μια ιστορία έκρηξης ενός ιδιόμορφου ελληνικού βολονταρισμού. Αυτή την άγνοια περιβάλλοντος η Αριστερά την ονομάζει αντίσταση και ανυπακοή, σε πείσμα της δικής μας παιδείας, που δεν τη θεωρούμε δα λιγότερο αριστερή από των άλλων, σύμφωνα με την οποία αντίσταση σημαίνει να αντιπαλεύεις κάτι προκειμένου να το αλλάξεις κι όχι απλώς να το αγνοείς.

Ο μάνατζερ που φέρνει κέρδη στα τρένα

από το "Βήμα"

Απίστευτες ιστορίες σκανδάλων, πελατειακών σχέσεων και πλιάτσικου ανακαλύπτει ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας κ. Αθ. Ζηλιασκόπουλος

Ο κ. Αθ. Ζηλιασκόπουλος, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, έχει διδάξει επί 16 έτη σε πανεπιστήμια της Αμερικής και της Ελλάδας, με ειδίκευση στη βελτιστοποίηση συστημάτων μεταφορών. Θα μπορούσε να έχει το τουπέ του ειδήμονα, αλλά είναι ένας απλός και εξαιρετικά ευγενικός άνθρωπος, ο οποίος δεν έχει προδώσει τις ρίζες της καταγωγής του από

το Θούριο Εβρου. Οταν προκηρύχθηκαν θέσεις μέσω του open.\gov, αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να αφήσει τη θεωρία και να περάσει στη δράση. «Πιστεύω ότι μπορώ να σώσω τον ΟΣΕ, διαφορετικά δεν θα δεχόμουν τη θέση αυτή» έλεγε τις πρώτες ημέρες που βρέθηκε στην καρέκλα του επικεφαλής της ΤΡΑΙΝΟΣΕ. Οι συνομιλητές του τον αντιμετώπιζαν με συγκατάβαση.

Εκείνος όμως μιλούσε με την πείρα πολλών ετών εργασίας στους αμερικανικούς σιδηροδρόμους. Εναν χρόνο αργότερα κατάφερε να μειώσει εντυπωσιακά το έλλειμμα του ΟΣΕ. Από 230 εκατ. ευρώ το έφθασε στα 55 εκατ. ευρώ. Ως το τέλος του έτους εκτιμά ότι ο ΟΣΕ θα μπορεί να παρουσιάσει τα πρώτα ευρώ κέρδους από την εποχή ίσως της ίδρυσής του!

Oι αριθμοί, όσο εντυπωσιακοί και αν είναι, δεν μπορούν να αποτυπώσουν το μέγεθος της προσπάθειας την οποία καταβάλλει ο κ. Ζηλιασκόπουλος. Η σύγχρονη ιστορία του ελληνικού σιδηροδρόμου είναι ένα απίστευτο αφήγημα σκανδάλων, πελατειακών σχέσεων, πλιάτσικου και παραλογισμού. Μια μικρογραφία, δηλαδή, του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Το «ξήλωμα» του... παρα-ΟΣΕ που είχε θεριέψει στο πλάι του κανονικού Οργανισμού, ο οποίος ρήμαζε, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Χρειάστηκε να βάλει βαθιά το μαχαίρι ο κ. Ζηλιασκόπουλος, να υψώσει σθεναρή αντίσταση απέναντι σε αδίστακτα συμφέροντα ο υπουργός Μεταφορών κ. Δ. Ρέππας και να βάλουν πλάτη κόντρα στις πιέσεις συνδικαλιστικών στελεχών του ΠαΣοΚ ορισμένοι βουλευτές που γνώριζαν σε βάθος την υπόθεση, όπως ο κ. Γ. Φλωρίδης. Στην πορεία η υπόθεση εξυγίανσης του ΟΣΕ μετατράπηκε σε θρίλερ. Εκτοξεύτηκαν απειλές, σημαντικά έγγραφα φυγαδεύτηκαν από τις κεντρικές υπηρεσίες και κρύφτηκαν για λόγους ασφαλείας και κάποια παρακλάδια του θέματος έφθασαν ως το Μέγαρο Μαξίμου.

Οριζοντίως και καθέτως

του Χρήστου Χωμενίδη, από το "protagon"
 

Έχει επισημανθεί εδώ και χρόνια ότι το εκλογικό σώμα στην Ελλάδα τέμνεται όχι μόνο καθέτως, σε κόμματα, αλλά και οριζοντίως: Στους κόλπους κάθε πολιτικού σχηματισμού –ιδίως δε των δυό παρατάξεων που εναλλάσσονται στην κυβέρνηση- συνυπάρχουν άνθρωποι που τους χωρίζει ιδεολογικό, αισθητικό, υπαρξιακό χάσμα. Οι μεν, για να το πω χονδρικά, πιστεύουν στον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και στις αξίες του και λειτουργούν με βασικό γνώμονα τον ορθό λόγο. Οι δε καθοδηγούνται από οράματα και θάματα. Ομνύουν στα πεπρωμένα της φυλής, στο δίκιο του εργάτη, στο ελληνικό μεράκι και στα ιερά μας τέρατα, με τελευταίο εν ζωή τον Μίκη Θεοδωράκη.

(Εάν όσοι ενστερνίζονται τους ιδεολογικούς παιάνες του Μίκη, άκουγαν με το ίδιο πάθος τη μουσική του, τα μισά τουλάχιστον ελληνικά ραδιόφωνα θα έπρεπε να παίζουν νυχθημερόν τη «Μαργαρίτα Μαργαρώ» εκ περιτροπής με το «Πνευματικό Εμβατήριο». Περιέργως τα play list και οι πωλήσεις των δίσκων ουδόλως δείχνουν κάτι τέτοιο…)

Σε παλιότερο άρθρο μου στο protagon, είχα ταχθεί υπέρ της παραπάνω συνύπαρξης. Θεωρούσα –και το θεωρώ ακόμα- ότι κάλλιο οι «υπερπατριώτες» και οι θερμοκέφαλοι «αριστεροί» να συστεγάζονται με πιο ψύχραιμες και μετριοπαθείς φωνές. Ο φανατισμός τους –στη έκφρασή του τουλάχιστον- καταπραΰνεται και η αμετροέπειά τους δεν αφήνεται να κυριαρχήσει. Η πρόσφατη τάση της ελληνικής πολιτικής φαίνεται δυστυχώς να είναι η αντίθετη. Αυτή των «καθαρών» θέσεων ένθεν κακείθεν.

H «ιδρυτική διακήρυξη» της «Σπίθας» και γιατί πρέπει να διαβαστεί

της Άννας Φραγκουδάκη, Athens Review of Books, Μάρτιος 2011, από το "political review"

Ο Μίκης Θεοδωράκης ανακοίνωσε την ίδρυση πολιτικού φορέα με την επωνυμία «Σπίθα»: Κίνηση Ανεξάρτητων Πολιτών, σε δημόσιες εκδηλώσεις (1.12.2010 και 17.1.2011), όπου και μοιράστηκε η «ιδρυτική διακήρυξη» της κίνησης, μικρό βιβλίο 48 σελίδων, που παράλληλα αναρτήθηκε στο διαδίκτυο[1] και επίσης δημοσιεύθηκε ολόκληρο (παράξενο για εφημερίδα) στην Ελευθεροτυπία 4.12.2010. 

Αυτή η διακήρυξη πρέπει οπωσδήποτε να διαβαστεί. Όλα δείχνουν ότι κανένας δεν τη διάβασε μέχρι τώρα και αυτό είναι πολιτικά επικίνδυνο. Φαίνεται ότι δεν τη διάβασαν οι δημοσιογράφοι[2]. Εάν, για παράδειγμα, την είχε διαβάσει ο συντάκτης του σύντομου στην Ελευθεροτυπία σημειώματος που προλογίζει τη μακροσκελέστατη για εφημερίδα δημοσίευσή της, θα δίσταζε να ονομάσει τη διακήρυξη «υποθήκη» και μάλιστα για «κάθε Έλληνα και για κάθε άνθρωπο όπου γης»[3]. Τα λοιπά σύντομα σημειώματα στον Τύπο μνημονεύουν από τα περιεχόμενα της ιδρυτικής διακήρυξης μόνο την καταγγελία της κυβέρνησης και του μνημονίου, την «ανυπακοή» που προτείνει για να μην περάσουν τα σχετικά μέτρα, και αναπαράγουν μια φράση περί «σπίθας» που φαίνεται την εξέλαβαν σαν ποιητική.

Κατά τα άλλα αναφέρονται στον Μίκη Θεοδωράκη και τα χαρίσματά του, σε μεγάλη συμμετοχή, ενθουσιασμό και χειροκροτήματα. Είναι φανερό ότι θα πρέπει στις εκδηλώσεις να κυριάρχησε η γοητεία που ασκεί στα πλήθη ο διάσημος συνθέτης. Θα πρέπει να επικράτησαν μεμονωμένες λέξεις/αξίες που ασκούν μαγεία ιδίως όταν τις λέει ο λαοφιλής μουσικός που τις τραγούδησε τόσες δεκαετίες με τόσο συγκινητικό τρόπο: ο λαός και το δίκιο του, η ελευθερία, η ανεξαρτησία, η εθνική περηφάνια... Με άλλα λόγια θα πρέπει να κυριάρχησε η μαγεία και όχι η πολιτική κρίση.

Αυτή η διακήρυξη πρέπει οπωσδήποτε να διαβαστεί. Οι δύσκολες ώρες όπως οι περίοδοι κρίσης δεν μπορούν προφανώς σε μια κοινωνία να ξεπεραστούν «τραγουδώντας», δηλαδή χωρίς πολιτικό σχέδιο για το τι θα γίνει εάν τυχόν πετύχει η διάλυση της συνταγματικής νομιμότητας που προτείνει η διακήρυξη. Η περιβόητη «ανυπακοή» (που δεν εφευρέθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη) παραπέμπει σε συμπεριφορές άτακτων παιδιών απέναντι στον πατέρα κράτος, με χειρότερο παραπληρωματικό νόημα την ανευθυνότητα που αποδίδεται στα παιδιά ως ανήλικα για τις συνέπειες της «ανυπακοής». Ο συνδυασμός που προκύπτει από την ανυπακοή με αυτή τη σημασία μαζί με τη μαγεία του μεγάλου συνθέτη όταν διευθύνει το πλήθος που τραγουδάει είναι συνδυασμός πολύ επικίνδυνος, καθώς τα προβλήματα είναι μεγάλα, η οικονομική κρίση απειλητική και η κρίση των ιδεών και της πολιτικής βαθιά.

Ο φασισμός του όχλου

από την "κόκκινη πιπεριά"

"Kάπως έτσι θα ξεκινήσει μια από τις πιο διαβολικές νύχτες στην ιστορία της Θεσσαλονίκης. H Eπιτροπή Eιρήνης βρίσκει, τελικά, την αίθουσα του Δημοκρατικού Συνδικαλιστικού Kινήματος, στη γωνία Eρμού και Bενιζέλου, λίγο πιο πέρα από την αγορά του Mοδιάνο. Aντίθετα με την Aριστοτέλους, η περιοχή ερημώνει όταν κλείνουν τα καταστήματα, και αυτό διευκολύνει τα σχέδια των επίδοξων δολοφόνων. Kαμιά τριακοσαριά παρακρατικοί, τους οποίους επιβλέπουν 150 χωροφύλακες με επικεφαλής τους Mήτσου-Kαμουτσή, αρχίζουν να αλωνίζουν ανεξέλεγκτοι δέρνοντας ακόμη και περαστικούς. Tην ώρα της συγκέντρωσης, μαζεύονται έξω από το κτίριο, σπάνε, πετώντας πέτρες, τα τζάμια και φωνάζουν: «Θέλουμε πόλεμο, να πάτε στη Bουλγαρία. Λαμπράκη, θα πεθάνεις». Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Γιώργης Τσαρούχας θα δαρθεί ανηλεώς από τους χωροφύλακες, ενώ ο Γρηγόρης Λαμπράκης θα κτυπηθεί θανάσιμα από τον Γκοτζαμάνη.

Η αριστερά στην Ελλάδα έχει πληρώσει με αίμα τους τραμπουκισμούς παρακρατικών μηχανισμών, των "αγανακτισμένων πολιτών", του δήθεν όχλου! Ομως το τελευταίο διάστημα ένα κομμάτι της αριστεράς όχι απλά υιοθετεί, αλλά και ενθαρρύνει την δράση "αγανακτισμένων πολιτών" που εμφανίζονται (;) και αποδοκιμάζουν εως και προπηλακίζουν κυρίως υπουργούς του Πασόκ. Πιθανόν είναι άλλο ένα "κεφάλαιο" στην... "αντισυστημική" "ριζοσπαστικοποίηση" του συγκεκριμένου χώρου.

Ομως πόσο "αριστερό" είναι να πηγαίνεις έξω από μια ταβέρνα και να βρίζεις τον Πάγκαλο; Μάλλον όσο "εθνικό" είναι να γιαουρτώνεις τον Αλαβάνο στο προαύλιο του Αγιου Παντελεήμονα ή να προπηλακίζεις την Ελένη Πορτάλιου στον ίδιο χώρο.

Γιατί αν οι "αριστεροί" "αγανακτισμένοι πολίτες" θεωρούν ότι έχουν... δικαίωμα να προπηλακίζουν τους υπουργούς του Πασόκ επειδή υπηρετούν το μνημόνιο, γιατί να μην έχουν δικαίωμα οι ακροδεξιοί "αγανακτισμένοι πολίτες" να γιαουρτώνουν τον Αλαβάνο ή να προπηλακίζουν την Ελένη Πορτάλιου καθώς σύμφωνα με την ιδεολογία τους είναι "εθνοπροδότες";

Οταν διαπαιδαγωγείς τους πολίτες σε διαδικασίες "αγανακτισμένων πολιτών" είναι υποκριτικό να διαμαρτύρεσαι όταν οι ακροδεξιοί προπηλακίζουν αριστερούς και αντιρατσιστές. Ο φασισμός του όχλου δεν έχει "καλή" και "κακή" εκδοχή, άρα δεν μπορεί να έχει "αριστερό" κάλυμμα. Ισως ορισμένοι μέσα στην ιδεολογικόπολιτικη τους θολούρα ξεχνούν ότι οι "αγανακτισμένοι πολίτες" είναι κατασκεύασμα του μετεμφυλιακού δεξιού παρακράτους, τους οποίους εμείς οι νεώτεροι γνωρίσαμε μέσα από τους... απογόνους τους στις πορείες του Πολυτεχνείου.

Η αριστερά στην βία της εξουσίας αντιπαραθέτει ιδεές, απόψεις, πολιτισμό. Οταν επιχείρησε να αντιπαραθέσει βία έχασε πανηγυρικά... Μια αναδρομή στην ιστορία θα κάνει πολύ καλό σε κάποιους!

Οι εστιάτορες, τα τασάκια, και ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο (όλοι, ο καθένας ξεχωριστά).

του Θοδωρή Γεωργακόπουλου, από το "yupi"

Νόμος Είναι Το Δίκιο Του Μαγαζάτορα

Η είδηση έσκασε σαν γροθιά στο κατεστημένο και στους πράκτορες των ξένων κέντρων που θέλουν τον Έλληνα υποταγμένο: Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας Εστιατορικών και Συναφών Επαγγελμάτων (yeah) συνεδρίασε και αποφάσισε ότι από σήμερα θα επιτρέπεται πάλι το κάπνισμα σε εστιατόρια και καφετέριες, γιατί ο κλάδος τους είχε πτώση τζίρου 30% τους μήνες που ακόμα επιτρεπόταν το κάπνισμα.

Αν η πρόταση αυτή σου τηγάνισε τον εγκέφαλο και χρειάστηκε να τη διαβάσεις δεύτερη φορά για να συνειδητοποιήσεις τι είναι αυτό που λέει, είσαι δικός μας, στην ίδια κόλαση βράζουμε.

Γιατί ναι, η απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους δημόσιους κλειστούς χώρους είναι νόμος του κράτους. Κι αν, π.χ., η Πανελλήνια Ένωση Παιδεραστών συνεδριάσει και αποφασίσει ότι τελικά η παιδεραστία δεν είναι κακό πράγμα, επειδή έχει πέσει 30% η τουριστική κίνηση προς την Ταϊλάνδη (ή κάτι τέτοιο), δεν σημαίνει τίποτα, γιατί οι νόμοι του κράτους είναι λίγο πιο σημαντικοί από τις αποφάσεις των συνδικάτων. Αυτονόητα πράγματα.

Εκτός...

Εκτός αν είσαι στην Ελλάδα, βεβαίως. Που δεν είναι κράτος, είναι μια συνομοσπονδία δέκα εκατομμυρίων κβαντο-κρατών του ενός πολίτη-αυτοκράτορα το καθένα. Όταν φτάνεις σε τόσο μικρές υποδιαιρέσεις της ύλης (και της λογικής), οι κανόνες της φυσικής (και της λογικής) παύουν να ισχύουν, κάθε γκρουπούσκουλο αποφασίζει για λογαριασμό του, τα σκουπίδια ξεχειλίζουνε στους δρόμους, τα μηχανάκια τρέχουνε στους πεζοδρόμους, παύει να ισχύει ακόμα και η βαρύτητα.

Είμαστε ένα κράτος απεριόριστης εντροπίας και μηδενικής ντροπής. Ένα μη κράτος. This κράτος is no more. Και, σύμφωνα με το δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής, δεν υπάρχει σωτηρία.

Αν, από την άλλη, διάβασες για τον αγώνα των εστιατόρων και ταυτίστηκες, και άναψες τσιγάρο στον κλειστό δημόσιο χώρο (δημόσια υπηρεσία;) όπου δουλεύεις και είπες «μπράβο στους μάγκες, έτσι θέλουνε ρε, με τα μνημόνιά τους, οι μαλάκες», ε τότε έχω για σένα μια κατάρα πολύ σπέσιαλ, που μάλλον δεν θα την καταλάβεις καν, που πιθανότατα θα γίνει κάποτε πραγματικότητα, κι αυτό δεν θα σε νοιάζει, ίσα ίσα που θα σ' αρέσει, θα το 'χεις επιλέξει, κι αυτό είναι το καλύτερο: