Προς "αγανακτισμένους" φίλους: Γιατί δε συμμετέχω

«-Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
- Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
- Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
- Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Κανένα στόμα
δεν το βρε και δεν το 'πε ακόμα.»

Κ. Βάρναλης: Οι Μοιραίοι

του Λεωνίδα Χατζηδάκη 

 
Ναι, είμαι αγανακτισμένους που η χώρα μου έφτασε ως εδώ. Όπως όλοι.

Πιστεύω ότι γνωρίζω τι και ποιος φταίει για την κρίση. Όπως όλοι.

Έχω άποψη για την κατεύθυνση της χώρας. Όπως όλοι – ενδεχομένως.

Με ρωτάνε φίλοι: «γιατί δε συμμετέχεις λοιπόν στη συγκέντρωση των αγανακτισμένων;»

Το πρόβλημά μου είναι ότι -όπως λέει και η λαϊκή σοφία- η άποψη είναι σαν την (θα το πω κομψά) ...απόληξη του παχέος εντέρου. Ο καθένας έχει από μία. Και σίγουρα θα ακουστούν πολλές απόψε.


Το πρόβλημά μου είναι ότι δεν ταυτίζομαι με αυτούς που ανέκαθεν διαδήλωναν την αγανάκτησή τους επί δικαίων και αδίκων, που είναι “μπερδεμένοι” και αντί- σε όλα: Φταίνε οι “300” κλέφτες. Φταίνε οι "ανθέλληνες" κερδοσκόποι. Φταίει το αιμοδιψές ΔΝΤ. Φταίει το “κακό” κεφάλαιο. Όλοι εκτός απ’το κακό μας το κεφάλι...

Το πρόβλημά μου είναι ότι κάποιοι από αυτούς που εμφανίζονται «αγανακτισμένοι» είναι και μέρος του προβλήματος, άρα και στόχος της δικής μου «αγανάκτησης». Άτομα και ομάδες που συνέβαλλαν στην κρίση, και τώρα διαμαρτύρονται γιατί χάνουν προνόμια και θέσεις. Όλοι ζητάνε μεταρρυθμίσεις, αλλά «αγανακτούν» όταν αυτές πλήττουν τον «κλάδο» και τα «κεκτημένα» τους.

Οι διοργανωτές της συγκέντρωσης –πολύ σοφά πράττοντες- δεν υιοθετούν κανένα συγκεκριμένα σύνθημα, γράφουν μόνο:

"Δηλώνουμε την αγανάκτησή μας κατά της κρίσης." Δεν ξέρω όμως και κανέναν που να είναι υπέρ...

"Είμαστε κατά όλων αυτών που μας οδήγησαν σε αυτό το σημείο." Ποιών όμως συγκεκριμένα; Για άλλους φταίνε οι μεν, για άλλους φταίνε οι δε, και για τους τρίτους φταίνε οι Νεφελίμ. Όταν συμμετέχω σε μια συγκέντρωση, δεν πρέπει να ξέρω εναντίον ποιου υποτίθεται διαδηλώνω και με ποιον δηλώνω «αγανακτισμένος»;

"Αυθόρμητα, χωρίς κόμματα, ομάδες και ιδεολογίες." Ωραία, με ποιο λοιπόν αίτημα; Ανατροπή του μνημονίου; της κυβέρνησης; του πολιτικού συστήματος; 

Και με ποιο στόχο; Εκλογές; Δημοψήφισμα; Στάση πληρωμών; Αλλαγή πολιτικής; Κι αν ναι, προς ποια κατεύθυνση; πιο “φιλελεύθερη” ή πιο “φιλολαϊκή”; Η ιδεολογία δεν είναι πανωφόρι να την αφήσω σπίτι, όλοι έχουμε διαμορφωμένες απόψεις και πιστεύω.

Η διαφαινόμενη μαζικότητα των συγκεντρώσεων αυτών οφείλεται ακριβώς στο ότι μόνο με γενικολογίες και χωρίς ξεκάθαρη στόχευση μπορούν -φαινομενικά- να "ενωθούν" οι γενικώς διαμαρτυρόμενοι όλων των αποχρώσεων, μία γκάμα κοινωνικών και ιδεολογικών ομάδων με διαφορετικές αφετηρίες, διαφορετικές ατζέντες, διαφορετικούς «εχθρούς» και διαφορετικές προτάσεις για το που πρέπει να πάει αυτή η χώρα: από συνωμοσιολόγους, ξεβολεμένους συνδικαλιστές και lifestyle αντιεξουσιαστές, μέχρι θαυμαστές του Κορρέα, θιασώτες της στάσης πληρωμών και νοσταλγούς της δραχμής.

Πιστεύω ότι η συγκέντρωση θα είναι μαζική, και θα καταγραφεί ενδεχομένως σαν εκδήλωση «λαικής οργής και αγανάκτησης». Είναι όμως εκ των πραγμάτων τόσο ετερόκλητη, που απέχει πολύ από το να καταγραφεί σαν οποιουδήποτε είδους «κίνημα». Από τη στιγμή που θα συγκεκριμενοποιηθούν στόχοι και αιτήματα, ή κυκλοφορήσουν τα πρώτα μανιφέστα, φοβάμαι ότι θα εκφυλιστεί με την ίδια ταχύτητα με την οποία χτίστηκε.

Μην παρεξηγηθώ από τους φίλους μου: Ξέρω ότι θα συμμετέχουν πολλοί, πάρα πολλοί, που δε φέρουν καμία –ή όπως η πλειοψηφία μας έχουν ελάχιστη- ατομική ευθύνη για την κρίση. Που πλήττονται από την σημερινή οικονομική κατάσταση της χώρας και εκφράζουν γνήσια αγανάκτηση με ειλικρινείς προθέσεις. Εφόσον το νιώθουν, καλά κάνουν και συμμετέχουν.

Εύχομαι οι «μπερδεμένοι», οι «ξεβολεμένοι» και οι «lifestyle επαναστάτες» να μην είναι η πλειοψηφία αυτού του κινήματος. Με δεδομένο όμως ότι αυτοί είναι συνήθως οι πιο θορυβώδεις σε blogs, συζητήσεις και συγκεντρώσεις, προσωπικά αδυνατώ να συνυπάρξω μαζί τους σε οποιονδήποτε «αγώνα».