του Κώστα Στούπα, από το "capital"
Η χώρα βρίσκεται υπό καθεστώς κατοχής και είναι οι κατοχικές δυνάμεις που την έφεραν στη χρεοκοπία, απειλούν να την οδηγήσουν και σε ολοκληρωτική κατάρρευση, αρκεί να συνεχίσουν να έχουν το πάνω χέρι.
Κατοχή μιας χώρας σημαίνει έλεγχος του μηχανισμού διοίκησής της ασχέτως κόμματος που βρίσκεται στην κυβέρνηση και καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών της πόρων και του μόχθου των εργαζομένων της.
Σημαίνει φόρτωμα της χώρας με επαχθές χρέος λόγω κατάχρησης της εξουσίας των ανθρώπων που αποφασίζουν καθώς λειτουργούν σαν ανδρείκελα των κατοχικών δυνάμεων.
Όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά τα διαθέτει η ελληνική περίπτωση. Το πελατειακό κράτος και η χωρίς όρια κομματοκρατία έχουν επιβάλει τις τελευταίες δεκαετίες ένα ιδιότυπο καθεστώς Κατοχής, όπου τα τέσσερα τέταρτα της κοινωνίας εξαναγκάζονται να συντηρούν το ένα τέταρτο, όχι στη βάση κάποιου παραγωγικού μοντέλου αυτάρκειας αλλά στη βάση ενός παρασιτικού μοντέλου.
Το καθεστώς της παρασιτοκρατίας εν είδει ιδεολογικού μανδύα καλύπτεται κάτω από σαθρές πτυχές ενός δήθεν κοινωνικού κράτους με δωρεάν υπηρεσίες που και στοιχίζουν πανάκριβα στον φορολογούμενο και ανύπαρκτες είναι. Αρκεί να δει κάποιος τι γίνεται με την παραπαιδεία και τη δωρεάν παιδεία και τα φακελάκια με τη δωρεάν υγεία.
Στη στήλη αυτή έχουμε καταδείξει με στοιχεία πως το χρέος της χώρας κατά ένα συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος συσσωρεύτηκε από τις ανεξέλεγκτες δαπάνες για μισθούς και συντάξεις και τη διαφθορά όχι μόνο της κορυφής αλλά του συνόλου του κρατικού μηχανισμού με ιδιαίτερη βαρύτητα τη μεσαία διοίκηση.
Έχουμε καταδείξει πως τα τελευταία 15 κρίσιμα χρόνια για τη συσσώρευση του χρέους των 350 δισ. ευρώ, τα μεγάλα έργα, η Ολυμπιάδα και οι αμυντικές δαπάνες δεν έχουν απορροφήσει πάνω από 50-55 δισ. ευρώ. Βλέπε: Ποιος ευθύνεται για τη χρεοκοπία της χώρας...
Από την άλλη πλευρά, αν λάβουμε υπόψη πως οι πρωτογενείς δαπάνες από 24 δισ. το 2002 εκτοξεύθηκαν στα 54,1 δισ. το 2009, από τις οποίες μόνο οι καθαρές δαπάνες για μισθούς και συντάξεις από 11,4 δισ. ευρώ εκτοξεύθηκαν στα 26-27 δισ. ευρώ μπορούμε να καταλάβουμε ποιος παράγοντας είχε τη μεγαλύτερη συμβολή στη χρεοκοπία της χώρας.
Τα ποσά για μισθούς και συντάξεις είναι σχεδόν διπλάσια από αυτά του στενού δημόσιου τομέα αν προσθέσουμε και τις ΔΕΚΟ και ποσά από λειτουργικές δαπάνες που αν εξεταστούν μέχρι τέλος διαδρομής αποκαλύπτεται πως πάνε σε προσωπικές απολαβές. Όπως π.χ. επιχορηγήσεις συνδικάτων, πλαστά οδοιπορικά κλπ.
Από την άλλη πλευρά το διαφθαρμένο κράτος εξόρισε την υγιή επιχειρηματικότητα αφού λόγω ιδίου οφέλους συναλλάχθηκε μόνο με τη διαπλεκόμενη και έχουσα ροπή στη διαφθορά. Η εκτεταμένη φοροδιαφυγή σε σχέση με το ΑΕΠ δεν θα μπορούσε να υπάρχει αν δεν την προκαλούσε ή έστω ανεχόταν το κράτος.
Τη χώρα την χρεοκόπησε το πελατειακό κράτος της παρασιτοκρατίας και την ύστατη ώρα πάνω από το πτώμα της όχι μόνο αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες του, αλλά προσπαθεί να διατηρήσει τα προνόμια κατοχής, αρνούμενο να συμβάλλει στην έξοδο από την κρίση, υποχωρώντας από τα κεκτημένα...
Το επαχθές χρέος
Είναι της μόδας αυτή την περίοδο να μιλάμε για επαχθές χρέος αναζητώντας ποσά στην κορυφή της πυραμίδας της εξουσίας. Όχι πως δεν υπάρχουν εκεί μίζες, ευθύνες που πρέπει να αναζητηθούν και περιουσίες που πρέπει να δημευτούν, αλλά το εύρος της κορυφής της πυραμίδας της εξουσίας είναι τόσο στενό που οι μίζες που πήγαν εκεί δεν αρκούν να αιτιολογήσουν τα 350 δισ. ευρώ. Όπως έχουμε υπολογίσει παλιότερα με βάση τα 55 δισ. που πήγαν σε έργα και εξοπλισμούς τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι μίζες δεν πρέπει να ξεπερνούν κατά πολύ τα 5 δισ. ευρώ.
Αν θέλουμε να μιλάμε για επαχθές χρέος όμως, πως μπορεί να χαρακτηριστεί η εκχώρηση στους εργαζόμενους ασφαλιστικών δικαιωμάτων ύψους 14 δισ. ευρώ επί μιας ΔΕΚΟ της οποίας η αξία είναι κάτω από 3 δισ. ευρώ σήμερα και ούτε τις μέρες της χρηματιστηριακής ευφορίας δεν ξεπέρασε τα 8 δισ. ευρώ; Mια ενδιαφέρουσα προσέγγιση που δείχνει πως δεν υπάρχει μόνο η μηδενιστική λαϊκίστικη αριστερή ρητορεία. Βλέπε: Μια περίπτωση επαχθούς χρέους…
Το συσσωρευμένο χρέος του ΟΣΕ ύψους 11 δισ. ευρώ τα τελευταία 11 χρόνια δεν αποτελεί κόστος των συνθηκών κατοχής που έχουν επιβληθεί στη χώρα. Πόσες δεκάδες δισ. ανάλογου χρέους είχε συσσωρεύσει η Ολυμπιακή πριν πωληθεί;
Αποδείχτηκαν τόσο τραγικές εθνικά οι συνέπειες πώλησης της Ολυμπιακής και γιατί οι εργαζόμενοι σε αυτήν που δεν ήθελε ο ιδιώτης έπρεπε να συνεχίσει να τους πληρώνει ο φορολογούμενος;
Είναι απλό, γιατί η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή των κομμάτων και των πελατών τους.
Την άποψη πως η χώρα βρίσκεται υπό εσωτερική κατοχή εξέφρασε και ο βουλευτής κ. Φλωρίδης μιλώντας χθες (σ.σ. 17/05) στο Βήμα. Επιμένοντας στο χαρακτηρισμό και διευκρινίζοντας πως όταν λέει «εσωτερική κατοχή» εξήγησε ότι εννοεί τους «κλέφτες, τους διεφθαρμένους, τα παράσιτα, τις συντεχνίες, αλλά και τους ανίκανους. Όλοι αυτοί, πρόσθεσε, «μας έφεραν έως εδώ. Αυτό τον κατοχικό ζυγό θα πρέπει να αποτινάξουμε».
από το "Βήμα"
Κατοχή μιας χώρας σημαίνει έλεγχος του μηχανισμού διοίκησής της ασχέτως κόμματος που βρίσκεται στην κυβέρνηση και καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών της πόρων και του μόχθου των εργαζομένων της.
Σημαίνει φόρτωμα της χώρας με επαχθές χρέος λόγω κατάχρησης της εξουσίας των ανθρώπων που αποφασίζουν καθώς λειτουργούν σαν ανδρείκελα των κατοχικών δυνάμεων.
Όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά τα διαθέτει η ελληνική περίπτωση. Το πελατειακό κράτος και η χωρίς όρια κομματοκρατία έχουν επιβάλει τις τελευταίες δεκαετίες ένα ιδιότυπο καθεστώς Κατοχής, όπου τα τέσσερα τέταρτα της κοινωνίας εξαναγκάζονται να συντηρούν το ένα τέταρτο, όχι στη βάση κάποιου παραγωγικού μοντέλου αυτάρκειας αλλά στη βάση ενός παρασιτικού μοντέλου.
Το καθεστώς της παρασιτοκρατίας εν είδει ιδεολογικού μανδύα καλύπτεται κάτω από σαθρές πτυχές ενός δήθεν κοινωνικού κράτους με δωρεάν υπηρεσίες που και στοιχίζουν πανάκριβα στον φορολογούμενο και ανύπαρκτες είναι. Αρκεί να δει κάποιος τι γίνεται με την παραπαιδεία και τη δωρεάν παιδεία και τα φακελάκια με τη δωρεάν υγεία.
Στη στήλη αυτή έχουμε καταδείξει με στοιχεία πως το χρέος της χώρας κατά ένα συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος συσσωρεύτηκε από τις ανεξέλεγκτες δαπάνες για μισθούς και συντάξεις και τη διαφθορά όχι μόνο της κορυφής αλλά του συνόλου του κρατικού μηχανισμού με ιδιαίτερη βαρύτητα τη μεσαία διοίκηση.
Έχουμε καταδείξει πως τα τελευταία 15 κρίσιμα χρόνια για τη συσσώρευση του χρέους των 350 δισ. ευρώ, τα μεγάλα έργα, η Ολυμπιάδα και οι αμυντικές δαπάνες δεν έχουν απορροφήσει πάνω από 50-55 δισ. ευρώ. Βλέπε: Ποιος ευθύνεται για τη χρεοκοπία της χώρας...
Από την άλλη πλευρά, αν λάβουμε υπόψη πως οι πρωτογενείς δαπάνες από 24 δισ. το 2002 εκτοξεύθηκαν στα 54,1 δισ. το 2009, από τις οποίες μόνο οι καθαρές δαπάνες για μισθούς και συντάξεις από 11,4 δισ. ευρώ εκτοξεύθηκαν στα 26-27 δισ. ευρώ μπορούμε να καταλάβουμε ποιος παράγοντας είχε τη μεγαλύτερη συμβολή στη χρεοκοπία της χώρας.
Τα ποσά για μισθούς και συντάξεις είναι σχεδόν διπλάσια από αυτά του στενού δημόσιου τομέα αν προσθέσουμε και τις ΔΕΚΟ και ποσά από λειτουργικές δαπάνες που αν εξεταστούν μέχρι τέλος διαδρομής αποκαλύπτεται πως πάνε σε προσωπικές απολαβές. Όπως π.χ. επιχορηγήσεις συνδικάτων, πλαστά οδοιπορικά κλπ.
Από την άλλη πλευρά το διαφθαρμένο κράτος εξόρισε την υγιή επιχειρηματικότητα αφού λόγω ιδίου οφέλους συναλλάχθηκε μόνο με τη διαπλεκόμενη και έχουσα ροπή στη διαφθορά. Η εκτεταμένη φοροδιαφυγή σε σχέση με το ΑΕΠ δεν θα μπορούσε να υπάρχει αν δεν την προκαλούσε ή έστω ανεχόταν το κράτος.
Τη χώρα την χρεοκόπησε το πελατειακό κράτος της παρασιτοκρατίας και την ύστατη ώρα πάνω από το πτώμα της όχι μόνο αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες του, αλλά προσπαθεί να διατηρήσει τα προνόμια κατοχής, αρνούμενο να συμβάλλει στην έξοδο από την κρίση, υποχωρώντας από τα κεκτημένα...
Το επαχθές χρέος
Είναι της μόδας αυτή την περίοδο να μιλάμε για επαχθές χρέος αναζητώντας ποσά στην κορυφή της πυραμίδας της εξουσίας. Όχι πως δεν υπάρχουν εκεί μίζες, ευθύνες που πρέπει να αναζητηθούν και περιουσίες που πρέπει να δημευτούν, αλλά το εύρος της κορυφής της πυραμίδας της εξουσίας είναι τόσο στενό που οι μίζες που πήγαν εκεί δεν αρκούν να αιτιολογήσουν τα 350 δισ. ευρώ. Όπως έχουμε υπολογίσει παλιότερα με βάση τα 55 δισ. που πήγαν σε έργα και εξοπλισμούς τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι μίζες δεν πρέπει να ξεπερνούν κατά πολύ τα 5 δισ. ευρώ.
Αν θέλουμε να μιλάμε για επαχθές χρέος όμως, πως μπορεί να χαρακτηριστεί η εκχώρηση στους εργαζόμενους ασφαλιστικών δικαιωμάτων ύψους 14 δισ. ευρώ επί μιας ΔΕΚΟ της οποίας η αξία είναι κάτω από 3 δισ. ευρώ σήμερα και ούτε τις μέρες της χρηματιστηριακής ευφορίας δεν ξεπέρασε τα 8 δισ. ευρώ; Mια ενδιαφέρουσα προσέγγιση που δείχνει πως δεν υπάρχει μόνο η μηδενιστική λαϊκίστικη αριστερή ρητορεία. Βλέπε: Μια περίπτωση επαχθούς χρέους…
Το συσσωρευμένο χρέος του ΟΣΕ ύψους 11 δισ. ευρώ τα τελευταία 11 χρόνια δεν αποτελεί κόστος των συνθηκών κατοχής που έχουν επιβληθεί στη χώρα. Πόσες δεκάδες δισ. ανάλογου χρέους είχε συσσωρεύσει η Ολυμπιακή πριν πωληθεί;
Αποδείχτηκαν τόσο τραγικές εθνικά οι συνέπειες πώλησης της Ολυμπιακής και γιατί οι εργαζόμενοι σε αυτήν που δεν ήθελε ο ιδιώτης έπρεπε να συνεχίσει να τους πληρώνει ο φορολογούμενος;
Είναι απλό, γιατί η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή των κομμάτων και των πελατών τους.
Την άποψη πως η χώρα βρίσκεται υπό εσωτερική κατοχή εξέφρασε και ο βουλευτής κ. Φλωρίδης μιλώντας χθες (σ.σ. 17/05) στο Βήμα. Επιμένοντας στο χαρακτηρισμό και διευκρινίζοντας πως όταν λέει «εσωτερική κατοχή» εξήγησε ότι εννοεί τους «κλέφτες, τους διεφθαρμένους, τα παράσιτα, τις συντεχνίες, αλλά και τους ανίκανους. Όλοι αυτοί, πρόσθεσε, «μας έφεραν έως εδώ. Αυτό τον κατοχικό ζυγό θα πρέπει να αποτινάξουμε».
Πηγή:www.capital.gr
Γ. Φλωρίδης: Η χώρα βρίσκεται υπό εσωτερική κατοχή
«Να αποτινάξουμε παράσιτα, συντεχνίες και ανίκανους»
Καμία εθνική κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί χωρίς εθνική συναίνεση και χωρίς εθνική συνυπευθυνότητα, δηλώνει ο βουλευτής του ΠαΣοΚ και πρώην υπουργός κ. Γ. Φλωρίδης.
Μιλώντας στο «Βήμα» ο κ. Φλωρίδης επεσήμανε ότι ήδη η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή, «εσωτερική κατοχή». Όταν λέει «εσωτερική κατοχή» εξήγησε εννοεί τους «κλέφτες, τους διεφθαρμένους, τα παράσιτα, τις συντεχνίες, αλλά και τους ανίκανους. Όλοι αυτοί, πρόσθεσε, «μας έφεραν έως εδώ. Αυτό τον κατοχικό ζυγό θα πρέπει να αποτινάξουμε».
Το ζητούμενο για τον κ. Φλωρίδη είναι να υπάρξει ταυτόχρονα και συναίνεση, αλλά και συνυπευθυνότητα και αναφέρει ότι «εάν αυτό γίνει κατορθωτό από τα δύο κόμματα εξουσίας, τότε θα μπορέσει να ηρεμήσει η κοινωνία, για να υπάρξει η αναγκαία συστράτευση των κοινωνικών δυνάμεων και των εκπροσώπων της».
Κατά τον κ. Φλωρίδη η κυβέρνηση έχει διέλθει έως τώρα από τρία στάδια. Το πρώτο ο τρόπος που πολιτευόταν με τις προεκλογικές εξαγγελίες και όχι κοιτάζοντας το πρόβλημα. Το δεύτερο ήταν η κατανόηση του προβλήματος και πως αυτό θα αντιμετωπισθεί. Στο τρίτο στάδιο εμφανίζεται η μείωση του ρυθμού για μεταρρυθμίσεις για να καταλήξει, αυτός ο μειούμενος ρυθμός σε ένα είδος «μεταρρυθμιστικής εξάντλησης». Είναι αναγκαίο, όπως αναφέρει, και επιβαλλόμενο η δραστική περικοπή του κράτους. Και για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρξουν «τρομακτικές περικοπές στις δαπάνες και στις κλεψιές, ακόμα και σήμερα».
Όσον αφορά τη συζήτηση μνημόνιο- ή αντιμνημόνιο, ο κ. Φλωρίδης τη θεωρεί παρωχημένη, αλλά και αντιπαραγωγική. Το κύριο ερώτημα είναι, λέει -και μάλιστα σ΄ αυτό οφείλουν να απαντήσουν οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις- εάν το πρόβλημα της επαπειλούμενης πτώχευσης θα το λύσουν μαζί με τους εταίρους μας ή κόντρα σ΄ αυτούς.
Σε ερώτηση εάν είναι διατεθειμένος να εισέλθει στην κυβέρνηση, μετά από μία πρόσκληση του Πρωθυπουργού, απάντησε: «Η συμμετοχή σ΄ ένα κυβερνητικό σχήμα προϋποθέτει ένα σαφές πλαίσιο στο οποίο πιστεύω. Και μία ομάδα η οποία θα αποτελείται από άτομα που πιστεύουν το ίδιο και είναι αποφασισμένοι να εργασθούν σκληρά για την υλοποίηση του».
Η συνέντευξη του κ. Φλωρίδη στον Αλέξη Παπαχελά, στους Νέους Φακέλους του ΣΚΑΪ (16/05):
Μιλώντας στο «Βήμα» ο κ. Φλωρίδης επεσήμανε ότι ήδη η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή, «εσωτερική κατοχή». Όταν λέει «εσωτερική κατοχή» εξήγησε εννοεί τους «κλέφτες, τους διεφθαρμένους, τα παράσιτα, τις συντεχνίες, αλλά και τους ανίκανους. Όλοι αυτοί, πρόσθεσε, «μας έφεραν έως εδώ. Αυτό τον κατοχικό ζυγό θα πρέπει να αποτινάξουμε».
Το ζητούμενο για τον κ. Φλωρίδη είναι να υπάρξει ταυτόχρονα και συναίνεση, αλλά και συνυπευθυνότητα και αναφέρει ότι «εάν αυτό γίνει κατορθωτό από τα δύο κόμματα εξουσίας, τότε θα μπορέσει να ηρεμήσει η κοινωνία, για να υπάρξει η αναγκαία συστράτευση των κοινωνικών δυνάμεων και των εκπροσώπων της».
Κατά τον κ. Φλωρίδη η κυβέρνηση έχει διέλθει έως τώρα από τρία στάδια. Το πρώτο ο τρόπος που πολιτευόταν με τις προεκλογικές εξαγγελίες και όχι κοιτάζοντας το πρόβλημα. Το δεύτερο ήταν η κατανόηση του προβλήματος και πως αυτό θα αντιμετωπισθεί. Στο τρίτο στάδιο εμφανίζεται η μείωση του ρυθμού για μεταρρυθμίσεις για να καταλήξει, αυτός ο μειούμενος ρυθμός σε ένα είδος «μεταρρυθμιστικής εξάντλησης». Είναι αναγκαίο, όπως αναφέρει, και επιβαλλόμενο η δραστική περικοπή του κράτους. Και για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρξουν «τρομακτικές περικοπές στις δαπάνες και στις κλεψιές, ακόμα και σήμερα».
Όσον αφορά τη συζήτηση μνημόνιο- ή αντιμνημόνιο, ο κ. Φλωρίδης τη θεωρεί παρωχημένη, αλλά και αντιπαραγωγική. Το κύριο ερώτημα είναι, λέει -και μάλιστα σ΄ αυτό οφείλουν να απαντήσουν οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις- εάν το πρόβλημα της επαπειλούμενης πτώχευσης θα το λύσουν μαζί με τους εταίρους μας ή κόντρα σ΄ αυτούς.
Σε ερώτηση εάν είναι διατεθειμένος να εισέλθει στην κυβέρνηση, μετά από μία πρόσκληση του Πρωθυπουργού, απάντησε: «Η συμμετοχή σ΄ ένα κυβερνητικό σχήμα προϋποθέτει ένα σαφές πλαίσιο στο οποίο πιστεύω. Και μία ομάδα η οποία θα αποτελείται από άτομα που πιστεύουν το ίδιο και είναι αποφασισμένοι να εργασθούν σκληρά για την υλοποίηση του».
Η συνέντευξη του κ. Φλωρίδη στον Αλέξη Παπαχελά, στους Νέους Φακέλους του ΣΚΑΪ (16/05):
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου