"To πολιτικό σύστημα έχει επιλέξει, δραχμή. Μαζί του και η αφελής αριστερά. Δεν θα πουλήσει τα ασημικά, για να μπορεί αύριο να τα διαγουμίσει με τη βοήθεια των συνδικαλιστικών του σπλάχνων, δεν θα πειράξει το δημοσιοϋπαλληλικό σύστημα της διαπλοκής και της ανεπάρκειας, γιατί αποτελούν τη βασική δεξαμενή ψήφων, δεν θα μεταρρυθμίσει τίποτα. Οι μαφίες ξέρουν ότι η Ελλάδα δεν πεθαίνει με την έξοδο από το Ευρώ. Πλούτος υπάρχει και θα συνεχίσει να παράγεται και το πολιτικό σύστημα είναι εδώ ενωμένο, δυνατό για να τον αρμέξει. Μαζί του και οι οικονομικές κρατικοδίαιτες ελίτ. Και το άρμεγμα θέλει αυτό το νοσηρό και αποδιοργανωμένο περιβάλλον του δεξιού κρατικισμού. Συνεπώς. η δραχμή είναι ένα ουράνιο δώρο για το πολιτικό σύστημα." (σχόλιο από το "μη μαδάς τη μαργαρίτα")
από τον "Έρμιππο"
Δεν ξέρω πια να πω ποιο από όλα είναι το μεγαλύτερο έγκλημα των κομματικών συμμοριών που διαχειρίζονται δεκαετίες τώρα τις υποθέσεις της χώρας. Αξίζει η παρατήρηση ότι η ο όρος "διαχείριση" δεν είναι τυχαίος. Επειδή στην πραγματικότητα οι συμμορίες δεν κυβερνούν, αλλά διαχειρίζονται, με όρους νομής και κατοχής, την χώρα, τον πλούτο της και τις ζωές των ανθρώπων. Δεν ξέρω λοιπόν και δεν μπορώ πλέον να το αξιολογήσω. Μπορώ μόνο να διαπιστώσω ότι το τελευταίο από όλη την ατέρμονη σειρά των κακουργημάτων είναι η συστηματική απόκρυψη των πραγματικών διαστάσεων και των συνεπειών του σημερινού προβλήματος.
Είναι πλέον εμφανές ότι εν όψει του ενδεχομένου της εξόδου από το ευρώ η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια καταστροφή βιβλικών διαστάσεων. Και την ίδια στιγμή, στις μεγάλες λαϊκές μάζες, καλλιεργείται ακόμη συστηματικά η παραμυθητική αίσθηση της παροδικότητας των δυσκολιών. Η πεποίθηση ότι, βρισκόμαστε μεν σε έναν δύσκολο δρόμο, -κάτι που άλλωστε δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να κρυφτεί-, αλλά διαθέτουμε ρεαλιστική δυνατότητα διαφυγής. Η πίστη ότι είναι εφικτό, -σε ορίζοντα ορατό και χρόνο εύλογο και συμβατό με τα μέτρα της προοπτικής των απλών ανθρώπων-, να επιστρέψουμε στην ευμάρεια και στο υψηλό επίπεδο ζωής που απολαμβάναμε μόλις μέχρι πριν δύο ή τρία χρόνια. Δεν υπάρχει, όμως, τίποτε ψευδέστερο από αυτό.
Η Ελλάδα είναι πλέον μια χώρα φτωχή. Και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι, επιστρέφοντας στις οικονομικές συνθήκες της δεκαετίας του '60 ή ακόμη και του '50, εξομοιώνεται με τις γειτονικές της βαλκανικές χώρες του άλλοτε υπαρκτού σοσιαλισμού και των παραλλαγών του. Υπό αυτήν την έννοια, ο ψευδαισθήσεις για τις δήθεν δυνατότητες σύντομής επανόδου αποτελούν εμπόδιο για την ομαλοποίηση της κατάστασης και το ξεκίνημα μιας αναγεννητικής προσπάθειας. Πράγματι, η προσπάθεια αυτή δεν μπορεί να αρχίσει εάν πρωτύτερα δεν συνειδητοποιηθεί από τους πολίτες το πραγματικό σημείο εκκίνησης, -που βρίσκεται δυστυχώς πολύ χαμηλότερα από όσο θέλουμε να πιστεύουμε-, και δεν περιορισθούν ανάλογα οι παράλογες απαιτήσεις και, κυρίως, οι ανεδαφικές προσδοκίες.
Ισχυρίσθηκα παραπάνω ότι τυχόν επιστροφή στην δραχμή θα προκαλούσε καταστροφή βιβλικών διαστάσεων ίσης έκτασης με τις φλόγες που κατέκαυσαν την Σμύρνη και σηματοδότησαν το οριστικό τέλος του οικουμενικού ελληνισμού και τον περιορισμό του στα, τόσο ξένα για το άμαθο και απροετοίμαστο γένος, στενά όρια του εθνικού κράτους. Πολλοί κηρύσσουν το αντίθετο, υποστηρίζοντας ότι στο χωρίς επιστροφή σημείο που έχουμε δυστυχώς φτάσει, η λύση αυτή διαθέτει ουσιώδη πλεονεκτήματα, καθώς θα μας επιτρέψει την εφαρμογή μιας ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής, με σκοπό την σταδιακή αποκατάσταση της χαμένης ανταγωνιστικότητας.
Οι θιασώτες της αισιόδοξης αυτής της άποψης, όμως, ξεχνούν ότι το πρόβλημα της χώρας είναι περισσότερο πολιτικό και δευτερευόντως και ως εξ' αυτού μόνον οικονομικό. Υπό την έννοια αυτή η δραχμή, και μαζί με αυτήν η ανεξάρτητη οικονομική πολιτική που μπορεί μέσω αυτής να επιτευχθεί, είναι ένα όπλο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί με διαφορετικούς τρόπους. Είτε για την σωτηρία της χώρας μέσω του συνετού και υπεύθυνου χειρισμού της είτε, όμως, και για την σωτηρία και μακροημέρευση, με κάθε εθνικό και κοινωνικό κόστος, του ίδιου του φαύλου πολιτικού συστήματος.
Η επιστροφή στην δραχμή, θα αποτελέσει ένα ανέλπιστο δώρο για την κομματικοκρατία και ένα πανίσχυρο εργαλείο για την εξ' αρχής επανασύσταση ενός νέου πελατειακού κράτους. Ειδικότερα, η αναπότρεπτη συνοδευτική προοπτική της ταυτόχρονης ανάληψης της διοίκησης του τραπεζικού συστήματος από τους πολιτικούς, σε συνδυασμό με τον έλεγχο της ροής του χρήματος και την δυνατότητα της έμμεσης απομύζησης των διαθέσιμων πόρων, μέσω του τεχνητά διαμορφούμενου πληθωρισμού, θα επιτρέψει στην εγκληματική πολιτική τάξη να δημιουργήσει μια νέα γενιά απόλυτα εξαρτώμενων πελατών και κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, σε βάρος της ευημερίας που θα μπορούσε να εξασφαλίσει το σύνολο. Οι ασύνδετες μονάδες της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας πολυδιασπασμένης και στερημένης από συλλογική συνείδηση και σταθερές ηθικές αξίες, -πολύ δε περισσότερο υπό της σημερινές συνθήκες φόβου και απελπισίας-, είναι έτοιμες να αποδεχθούν την έναντι οιουδήποτε ανταλλάγματος εξαγορά τους, με στόχο την εξασφάλιση την ευχάριστης προοπτικής για επιλεκτική και κατ' εξαίρεση ευνοϊκή μεταχείριση. Η επιστροφή στην δραχμή θα σημάνει την θριαμβική αναγέννηση του πολιτικού συστήματος. Την πολιτική παλινδρόμηση της χώρας σε εποχές που όλοι θα ήθελαν να ξεχάσουν. Και την οριστική καταδίκη σε μαρασμό και εξαφάνιση όσων λίγων έχουν απομείνει από αυτό που ονομάζουμε σύγχρονο ελληνισμό.
Εάν έχουν απομείνει σε αυτήν την χώρα κάποια ζωντανά κύτταρα, θα πρέπει σήμερα, πριν είναι πολύ αργά, να αντιδράσουν με έντονο και απειλητικό θυμό σε κάθε προοπτική εγκατάλειψης του ευρώ. Ακόμη και εάν αυτό ήθελε σημαίνει ότι οι θυσίες που θα απαιτηθούν για την ανόρθωση της χώρας θα είναι πολύ μεγαλύτερες και περισσότερο μακροχρόνιες και αιματηρές, από αυτές που θα έπρεπε να υποστούμε εάν κάναμε καλή χρήση ενός εθνικού, δικού μας νομίσματος. Επειδή παρόμοια καλή χρήση δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να γίνει. Κάτι τέτοιο άλλωστε θα είχε σαν αποτέλεσμα την αυτοθυσιαστική αυτοκατάργηση του πολιτικού συστήματος. Ενδεχόμενο που κάθε άλλο παρά λογικά θα μπορούσε να προκύψει.
Απαραίτητη προϋπόθεση για την διάσωση όχι της οριστικά πλέον χαμένης ευμάρειας αλλά, αντίθετα, της προοπτικής της χώρας, -μιας προοπτικής με μακρό και ιδιαίτερα οδυνηρό χρονικό ορίζοντα-, είναι η ενημέρωση των πολιτών. Η σκληρή συνειδητοποίηση του αδιεξόδου και ο σχεδιασμός της πορείας μας από μηδενική βάση, μετά την παραδοχή της χρεοκοπίας. Οι τελευταίες φρούδες ελπίδες, για σύντομη σωτηρία μέσω της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, θα σημάνουν την οριστική και για μακρό χρονικό διάστημα υποδούλωση και πιθανόν την, σε δεύτερο χρόνο, έξοδο μας από την ίδια της ευρωπαϊκή ένωση. Κάτι τέτοιο, και αυτό είναι σχεδόν βέβαιο, θα επιφέρει το οριστικό τέλος του ελληνισμού.
Το ευρώ εγγυάται την πρόσδεση μας, έστω και χαλαρή και ατελή, έστω και σφόδρα πολεμούμενη από την εγχώρια φαυλότητα, σε στιβαρούς θεσμούς και δικλείδες ασφαλείας που μπορούν να μας προστατεύσουν σε βάθος χρόνου. Η εγκατάλειψή του αποτελεί θείο δώρο για κάθε έναν που επιθυμεί την επαναφορά μας στις χειρότερες περιόδους της κομματικοκρατίας. Το γεγονός ότι είμαστε πια φτωχοί δεν αλλάζει. Πρέπει να το αποδεχθούμε και να το υποστούμε. Ας αποφύγουμε τουλάχιστον όσο υπάρχει καιρός τα χειρότερα.
Είναι πλέον εμφανές ότι εν όψει του ενδεχομένου της εξόδου από το ευρώ η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με μια καταστροφή βιβλικών διαστάσεων. Και την ίδια στιγμή, στις μεγάλες λαϊκές μάζες, καλλιεργείται ακόμη συστηματικά η παραμυθητική αίσθηση της παροδικότητας των δυσκολιών. Η πεποίθηση ότι, βρισκόμαστε μεν σε έναν δύσκολο δρόμο, -κάτι που άλλωστε δεν θα μπορούσε σε καμία περίπτωση να κρυφτεί-, αλλά διαθέτουμε ρεαλιστική δυνατότητα διαφυγής. Η πίστη ότι είναι εφικτό, -σε ορίζοντα ορατό και χρόνο εύλογο και συμβατό με τα μέτρα της προοπτικής των απλών ανθρώπων-, να επιστρέψουμε στην ευμάρεια και στο υψηλό επίπεδο ζωής που απολαμβάναμε μόλις μέχρι πριν δύο ή τρία χρόνια. Δεν υπάρχει, όμως, τίποτε ψευδέστερο από αυτό.
Η Ελλάδα είναι πλέον μια χώρα φτωχή. Και δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι, επιστρέφοντας στις οικονομικές συνθήκες της δεκαετίας του '60 ή ακόμη και του '50, εξομοιώνεται με τις γειτονικές της βαλκανικές χώρες του άλλοτε υπαρκτού σοσιαλισμού και των παραλλαγών του. Υπό αυτήν την έννοια, ο ψευδαισθήσεις για τις δήθεν δυνατότητες σύντομής επανόδου αποτελούν εμπόδιο για την ομαλοποίηση της κατάστασης και το ξεκίνημα μιας αναγεννητικής προσπάθειας. Πράγματι, η προσπάθεια αυτή δεν μπορεί να αρχίσει εάν πρωτύτερα δεν συνειδητοποιηθεί από τους πολίτες το πραγματικό σημείο εκκίνησης, -που βρίσκεται δυστυχώς πολύ χαμηλότερα από όσο θέλουμε να πιστεύουμε-, και δεν περιορισθούν ανάλογα οι παράλογες απαιτήσεις και, κυρίως, οι ανεδαφικές προσδοκίες.
Ισχυρίσθηκα παραπάνω ότι τυχόν επιστροφή στην δραχμή θα προκαλούσε καταστροφή βιβλικών διαστάσεων ίσης έκτασης με τις φλόγες που κατέκαυσαν την Σμύρνη και σηματοδότησαν το οριστικό τέλος του οικουμενικού ελληνισμού και τον περιορισμό του στα, τόσο ξένα για το άμαθο και απροετοίμαστο γένος, στενά όρια του εθνικού κράτους. Πολλοί κηρύσσουν το αντίθετο, υποστηρίζοντας ότι στο χωρίς επιστροφή σημείο που έχουμε δυστυχώς φτάσει, η λύση αυτή διαθέτει ουσιώδη πλεονεκτήματα, καθώς θα μας επιτρέψει την εφαρμογή μιας ανεξάρτητης οικονομικής πολιτικής, με σκοπό την σταδιακή αποκατάσταση της χαμένης ανταγωνιστικότητας.
Οι θιασώτες της αισιόδοξης αυτής της άποψης, όμως, ξεχνούν ότι το πρόβλημα της χώρας είναι περισσότερο πολιτικό και δευτερευόντως και ως εξ' αυτού μόνον οικονομικό. Υπό την έννοια αυτή η δραχμή, και μαζί με αυτήν η ανεξάρτητη οικονομική πολιτική που μπορεί μέσω αυτής να επιτευχθεί, είναι ένα όπλο που μπορεί να χρησιμοποιηθεί με διαφορετικούς τρόπους. Είτε για την σωτηρία της χώρας μέσω του συνετού και υπεύθυνου χειρισμού της είτε, όμως, και για την σωτηρία και μακροημέρευση, με κάθε εθνικό και κοινωνικό κόστος, του ίδιου του φαύλου πολιτικού συστήματος.
Η επιστροφή στην δραχμή, θα αποτελέσει ένα ανέλπιστο δώρο για την κομματικοκρατία και ένα πανίσχυρο εργαλείο για την εξ' αρχής επανασύσταση ενός νέου πελατειακού κράτους. Ειδικότερα, η αναπότρεπτη συνοδευτική προοπτική της ταυτόχρονης ανάληψης της διοίκησης του τραπεζικού συστήματος από τους πολιτικούς, σε συνδυασμό με τον έλεγχο της ροής του χρήματος και την δυνατότητα της έμμεσης απομύζησης των διαθέσιμων πόρων, μέσω του τεχνητά διαμορφούμενου πληθωρισμού, θα επιτρέψει στην εγκληματική πολιτική τάξη να δημιουργήσει μια νέα γενιά απόλυτα εξαρτώμενων πελατών και κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, σε βάρος της ευημερίας που θα μπορούσε να εξασφαλίσει το σύνολο. Οι ασύνδετες μονάδες της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας πολυδιασπασμένης και στερημένης από συλλογική συνείδηση και σταθερές ηθικές αξίες, -πολύ δε περισσότερο υπό της σημερινές συνθήκες φόβου και απελπισίας-, είναι έτοιμες να αποδεχθούν την έναντι οιουδήποτε ανταλλάγματος εξαγορά τους, με στόχο την εξασφάλιση την ευχάριστης προοπτικής για επιλεκτική και κατ' εξαίρεση ευνοϊκή μεταχείριση. Η επιστροφή στην δραχμή θα σημάνει την θριαμβική αναγέννηση του πολιτικού συστήματος. Την πολιτική παλινδρόμηση της χώρας σε εποχές που όλοι θα ήθελαν να ξεχάσουν. Και την οριστική καταδίκη σε μαρασμό και εξαφάνιση όσων λίγων έχουν απομείνει από αυτό που ονομάζουμε σύγχρονο ελληνισμό.
Εάν έχουν απομείνει σε αυτήν την χώρα κάποια ζωντανά κύτταρα, θα πρέπει σήμερα, πριν είναι πολύ αργά, να αντιδράσουν με έντονο και απειλητικό θυμό σε κάθε προοπτική εγκατάλειψης του ευρώ. Ακόμη και εάν αυτό ήθελε σημαίνει ότι οι θυσίες που θα απαιτηθούν για την ανόρθωση της χώρας θα είναι πολύ μεγαλύτερες και περισσότερο μακροχρόνιες και αιματηρές, από αυτές που θα έπρεπε να υποστούμε εάν κάναμε καλή χρήση ενός εθνικού, δικού μας νομίσματος. Επειδή παρόμοια καλή χρήση δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να γίνει. Κάτι τέτοιο άλλωστε θα είχε σαν αποτέλεσμα την αυτοθυσιαστική αυτοκατάργηση του πολιτικού συστήματος. Ενδεχόμενο που κάθε άλλο παρά λογικά θα μπορούσε να προκύψει.
Απαραίτητη προϋπόθεση για την διάσωση όχι της οριστικά πλέον χαμένης ευμάρειας αλλά, αντίθετα, της προοπτικής της χώρας, -μιας προοπτικής με μακρό και ιδιαίτερα οδυνηρό χρονικό ορίζοντα-, είναι η ενημέρωση των πολιτών. Η σκληρή συνειδητοποίηση του αδιεξόδου και ο σχεδιασμός της πορείας μας από μηδενική βάση, μετά την παραδοχή της χρεοκοπίας. Οι τελευταίες φρούδες ελπίδες, για σύντομη σωτηρία μέσω της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, θα σημάνουν την οριστική και για μακρό χρονικό διάστημα υποδούλωση και πιθανόν την, σε δεύτερο χρόνο, έξοδο μας από την ίδια της ευρωπαϊκή ένωση. Κάτι τέτοιο, και αυτό είναι σχεδόν βέβαιο, θα επιφέρει το οριστικό τέλος του ελληνισμού.
Το ευρώ εγγυάται την πρόσδεση μας, έστω και χαλαρή και ατελή, έστω και σφόδρα πολεμούμενη από την εγχώρια φαυλότητα, σε στιβαρούς θεσμούς και δικλείδες ασφαλείας που μπορούν να μας προστατεύσουν σε βάθος χρόνου. Η εγκατάλειψή του αποτελεί θείο δώρο για κάθε έναν που επιθυμεί την επαναφορά μας στις χειρότερες περιόδους της κομματικοκρατίας. Το γεγονός ότι είμαστε πια φτωχοί δεν αλλάζει. Πρέπει να το αποδεχθούμε και να το υποστούμε. Ας αποφύγουμε τουλάχιστον όσο υπάρχει καιρός τα χειρότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου