του Αντώνη Χατζημωυσή*
Αφετέρου, το απίστευτο είναι πως όσοι πρεσβεύουν την παραπάνω άποψη το ένα λεπτό, μπορεί το αμέσως επόμενο να βροντοφωνάζουν ότι η Ελλάδα είναι η πηγή, η κοιτίδα, και το ανέσπερον φως του Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Πώς Ευρώπη είμαστε εμείς, καθόσον Ευρώπη χωρίς Ελλάδα δεν νοείται, και πως το παρόν, το παρελθόν, και το μέλλον του Ευρωπαϊκού κόσμου οφείλεται ευτυχώς στην δική μας ύπαρξη.
Η αντίθεση στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα είναι έντονη, εν μέρει προβλέψιμη, και πολυφωνική ενώ τα συνθήματα των τελευταίων ημερών ηχούν μεταξύ τους παράφωνα, καθώς εκκινούν από διαφορετικές θεωρητικές αφετηρίες, και αποβλέπουν σε αντίθετα πολιτικά ιδεώδη. Το μεγαλύτερο ενδιαφέρον ως συνήθως τραβούν όσοι προσφέρουν καλύτερο τηλεοπτικό θέαμα, κραδαίνοντας λάβαρα και καλώντας τον λαό σε εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες. Η εθνολατρική διαμαρτυρία που αντηχεί σε δρόμους και πλατείες, αναπαράγεται από ορισμένους επιφυλλιδογράφους κι ενισχύεται από διάφορα μπλογκς, βασίζεται σε μία αντίφαση και προσβλέπει σε ένα σωτήριο μύθο.
Η αντίφαση έχει απλά ως εξής:
Αφενός η ‘Ευρώπη’ είναι ο εισβολέας, που με οχυρό τις ‘Βρυξέλλες’, έχει εξαπολύσει επίθεση με σκοπό να εξανδραποδίσει τον φτωχό πλην τίμιο λαό των Ελλήνων. Βασική αρχή αυτής της άποψης είναι ότι η Ευρωπαϊκή νοοτροπία είναι κάτι αντίθετο με τη φύση του ανυπόταχτου Έλληνα, πως η Ευρώπη ήταν, είναι και θα είναι κάπου αλλού, μακριά από δω, και πως πέρα από τη στυγνή οικονομική εκμετάλλευση, ουδεμία σχέση είχε ή πρόκειται να έχει με μας. Γι αυτό άλλωστε, χρησιμοποιώντας το εθνικό μας κόμπλεξ με τους Τούρκους, οι ηγήτορες αυτής της άποψης διαμηνύουν ότι δεν θα γίνουν ποτέ γιουσουφάκια των Ευρωπαίων.
Η αντίφαση έχει απλά ως εξής:
Αφενός η ‘Ευρώπη’ είναι ο εισβολέας, που με οχυρό τις ‘Βρυξέλλες’, έχει εξαπολύσει επίθεση με σκοπό να εξανδραποδίσει τον φτωχό πλην τίμιο λαό των Ελλήνων. Βασική αρχή αυτής της άποψης είναι ότι η Ευρωπαϊκή νοοτροπία είναι κάτι αντίθετο με τη φύση του ανυπόταχτου Έλληνα, πως η Ευρώπη ήταν, είναι και θα είναι κάπου αλλού, μακριά από δω, και πως πέρα από τη στυγνή οικονομική εκμετάλλευση, ουδεμία σχέση είχε ή πρόκειται να έχει με μας. Γι αυτό άλλωστε, χρησιμοποιώντας το εθνικό μας κόμπλεξ με τους Τούρκους, οι ηγήτορες αυτής της άποψης διαμηνύουν ότι δεν θα γίνουν ποτέ γιουσουφάκια των Ευρωπαίων.
"Άλλωστε, τι νόημα έχει για την Ελλάδα να θέλει να είναι
μέλος της ευρωπαϊκής κοινότητας, όταν μπορεί
πολύ πιο εύκολα να γίνει μια μικρή κινέζικη επαρχία;"
Αφετέρου, το απίστευτο είναι πως όσοι πρεσβεύουν την παραπάνω άποψη το ένα λεπτό, μπορεί το αμέσως επόμενο να βροντοφωνάζουν ότι η Ελλάδα είναι η πηγή, η κοιτίδα, και το ανέσπερον φως του Ευρωπαϊκού πολιτισμού. Πώς Ευρώπη είμαστε εμείς, καθόσον Ευρώπη χωρίς Ελλάδα δεν νοείται, και πως το παρόν, το παρελθόν, και το μέλλον του Ευρωπαϊκού κόσμου οφείλεται ευτυχώς στην δική μας ύπαρξη.
Ο καθένας βέβαια μπορεί να συνεχίσει ανενόχλητος να αναπαράγει αντιφάσεις, ιδίως αν έχει εφεύρει έναν μύθο που εξυπηρετεί τους σκοπούς του. Στην περίπτωσή μας, ο μύθος των ημερών είναι πως το μόνο που χρειάζεται για να λυθούν τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας, είναι να εξασφαλίσουμε το χρήμα από την Κίνα. Αναρωτιέμαι όμως με βάση ποιον εχέφρονα συλλογισμό είναι δυνατόν ‘επαναστάτες’, κι ‘ανθρωπιστές’ να πιστεύουν ότι την θέση των κακών κι απολίτιστων Ευρωπαίων τραπεζιτών πρέπει να πάρουν οι φιλεύσπλαχνοι Κινέζοι δανειστές.
Η φημολογούμενη δυνατότητα δανειοδότησης της Ελλάδας από τους Κινέζους θα είχε πολλαπλά οφέλη, τόσο για την εξαφάνιση του εθνικού μας χρέους (αφού, ως γνωστόν, σε αντίθεση με όλους τους άλλους ανθρώπους, οι Κινέζοι δεν ζητούν ποτέ να τους επιστραφούν τα χρήματα που δανείζουν), όσο και για την βελτίωση καίριων πτυχών της καθημερινής μας ζωής, μέσω της υιοθέτησης πολιτικών πρακτικών και πολιτισμικών αξιών που ανθούν στην μεγάλη ασιατική χώρα.
Καταρχήν, θα λύναμε το χρόνιο ιατρικό πρόβλημα περίθαλψης ασθενών που χρειάζονται κάποια μεταμόσχευση, μέσω της εκτέλεσης των φυλακισμένων μας, τα όργανα των οποίων θα μπορούσαν να διατεθούν σε ανταγωνιστική τιμή τόσο στην εγχώρια όσο και στην διεθνή αγορά. Η προσοδοφόρα αυτή δραστηριότητα δεν πρέπει να θορυβήσει όσους συμπολίτες μας πιστεύουν στον άτεγκτο σωφρονισμό και την αύξηση των φυλακών, εφόσον οι αρχές θα μπορούν να γεμίζουν εύκολα κάθε διαθέσιμο κελί, χάρη στην ποινικοποίηση των διαδηλώσεων, την απαγόρευση δημόσιων συγκεντρώσεων, και την μαζική σύλληψη αντιφρονούντων, επιστημόνων και διανοητών.
Υιοθετώντας τα ήθη των οικονομικών ευεργετών μας θα εξυγιανθεί αμέσως και το εκπαιδευτικό μας σύστημα, ακολουθώντας το κινέζικο πρότυπο όπου τα δύο τρίτα των μαθητριών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ‘υποβοηθούνται’ από το σύστημα στο να εγκαταλείψουν το σχολείο ώστε να οδηγηθούν άμεσα και οικονομικά στην αγροτική και βιομηχανική παραγωγή. Σε συνδυασμό με την (παγιωμένη, εδώ και 32 χρόνια στην Κίνα), βρεφοκτονία κοριτσιών, η πολιτική αυτή θα επιφέρει σταδιακά και την πολυπόθητη ανανέωση του σπουδαστικού πληθυσμού σε σχολές όπου ως τώρα εισέρχονται μαζικά κορίτσια αριστούχοι, από τη φιλολογική και το παιδαγωγικό, ως τη νοσηλευτική και το μαθηματικό.
Μπορούμε επίσης να πάρουμε καλές ιδέες για ένα πλήθος ζητημάτων που απασχολούν τον κυβερνητικό σχεδιασμό, από την επιδιωκόμενη μεταρρύθμιση του σώματος των ενόπλων δυνάμεων (υποχρεώνοντας σε στρατιωτική εκπαίδευση τους εννιάχρονους, και προσφέροντας σε πολεμικές αποστολές, για εκπαίδευση, δεκατριάχρονους μαθητές), ως την ανάπτυξη εφαρμογών νέων τεχνολογιών (ξεκινώντας από τον επί 24ώρου αστυνομικό έλεγχο κάθε προσωπικής επικοινωνίας).
Ομολογουμένως, κάποιοι θα θεωρήσουν ότι θα είναι δύσκολο να γευτούμε κι εμείς τα πολιτικά αγαθά που απολαμβάνει, από άκρη ως άκρη της αχανούς χώρας, ο κινέζικος λαός. Όμως αξίζει σίγουρα να το επιδιώξουμε. Άλλωστε, τι νόημα έχει για την Ελλάδα να θέλει να είναι μέλος της ευρωπαϊκής κοινότητας, όταν μπορεί πολύ πιο εύκολα να γίνει μια μικρή κινέζικη επαρχία;
*o Αντώνης Χατζημωυσής είναι Επίκουρος καθηγητής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών.
(από το "protagon")
Η φημολογούμενη δυνατότητα δανειοδότησης της Ελλάδας από τους Κινέζους θα είχε πολλαπλά οφέλη, τόσο για την εξαφάνιση του εθνικού μας χρέους (αφού, ως γνωστόν, σε αντίθεση με όλους τους άλλους ανθρώπους, οι Κινέζοι δεν ζητούν ποτέ να τους επιστραφούν τα χρήματα που δανείζουν), όσο και για την βελτίωση καίριων πτυχών της καθημερινής μας ζωής, μέσω της υιοθέτησης πολιτικών πρακτικών και πολιτισμικών αξιών που ανθούν στην μεγάλη ασιατική χώρα.
Καταρχήν, θα λύναμε το χρόνιο ιατρικό πρόβλημα περίθαλψης ασθενών που χρειάζονται κάποια μεταμόσχευση, μέσω της εκτέλεσης των φυλακισμένων μας, τα όργανα των οποίων θα μπορούσαν να διατεθούν σε ανταγωνιστική τιμή τόσο στην εγχώρια όσο και στην διεθνή αγορά. Η προσοδοφόρα αυτή δραστηριότητα δεν πρέπει να θορυβήσει όσους συμπολίτες μας πιστεύουν στον άτεγκτο σωφρονισμό και την αύξηση των φυλακών, εφόσον οι αρχές θα μπορούν να γεμίζουν εύκολα κάθε διαθέσιμο κελί, χάρη στην ποινικοποίηση των διαδηλώσεων, την απαγόρευση δημόσιων συγκεντρώσεων, και την μαζική σύλληψη αντιφρονούντων, επιστημόνων και διανοητών.
Υιοθετώντας τα ήθη των οικονομικών ευεργετών μας θα εξυγιανθεί αμέσως και το εκπαιδευτικό μας σύστημα, ακολουθώντας το κινέζικο πρότυπο όπου τα δύο τρίτα των μαθητριών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ‘υποβοηθούνται’ από το σύστημα στο να εγκαταλείψουν το σχολείο ώστε να οδηγηθούν άμεσα και οικονομικά στην αγροτική και βιομηχανική παραγωγή. Σε συνδυασμό με την (παγιωμένη, εδώ και 32 χρόνια στην Κίνα), βρεφοκτονία κοριτσιών, η πολιτική αυτή θα επιφέρει σταδιακά και την πολυπόθητη ανανέωση του σπουδαστικού πληθυσμού σε σχολές όπου ως τώρα εισέρχονται μαζικά κορίτσια αριστούχοι, από τη φιλολογική και το παιδαγωγικό, ως τη νοσηλευτική και το μαθηματικό.
Μπορούμε επίσης να πάρουμε καλές ιδέες για ένα πλήθος ζητημάτων που απασχολούν τον κυβερνητικό σχεδιασμό, από την επιδιωκόμενη μεταρρύθμιση του σώματος των ενόπλων δυνάμεων (υποχρεώνοντας σε στρατιωτική εκπαίδευση τους εννιάχρονους, και προσφέροντας σε πολεμικές αποστολές, για εκπαίδευση, δεκατριάχρονους μαθητές), ως την ανάπτυξη εφαρμογών νέων τεχνολογιών (ξεκινώντας από τον επί 24ώρου αστυνομικό έλεγχο κάθε προσωπικής επικοινωνίας).
Ομολογουμένως, κάποιοι θα θεωρήσουν ότι θα είναι δύσκολο να γευτούμε κι εμείς τα πολιτικά αγαθά που απολαμβάνει, από άκρη ως άκρη της αχανούς χώρας, ο κινέζικος λαός. Όμως αξίζει σίγουρα να το επιδιώξουμε. Άλλωστε, τι νόημα έχει για την Ελλάδα να θέλει να είναι μέλος της ευρωπαϊκής κοινότητας, όταν μπορεί πολύ πιο εύκολα να γίνει μια μικρή κινέζικη επαρχία;
*o Αντώνης Χατζημωυσής είναι Επίκουρος καθηγητής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών.
(από το "protagon")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου