Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Ας σεβαστούμε τις λέξεις - και τους αγώνες

της Ξένιας Κουναλάκη

Είναι εξοργιστική η έλλειψη ψυχραιμίας που επικρατεί στη χώρα τις τελευταίες ημέρες και η αμετροέπεια με την οποία εκσφενδονίζονται βαρύγδουπες εκφράσεις, όπως «κατάλυση της δημοκρατίας», «αποστασία», «χούντα». Οι γλωσσολόγοι θα πρέπει να τραβάνε τα μαλλιά τους, με την αναντιστοιχία ανάμεσα στα σημαίνοντα και τα σημαινόμενα.

Η αρχή έγινε από τους «Αγανακτισμένους», που επιστράτευσαν ελικόπτερα και σβάστικες για να περιγράψουν την παρέμβαση των Ευρωπαίων -και δη της Γερμανίας- στα εσωτερικά της χώρας και την αποδοχή αυτής της κατάστασης από την ελληνική κυβέρνηση. Ο πρωθυπουργός κατηγορήθηκε για μειοδοσία, κρεμάλες στήθηκαν, η τρόικα αποκηρύχθηκε ως ένα μάτσο παιδαρέλια, που ήρθαν να αναλάβουν τον έλεγχο των οικονομικών μας. Οταν όμως μπήκε η Ελλάδα στην ΟΝΕ, ουδείς διαμαρτυρόταν για την εκχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας. Οταν έπαιρνε αφειδώς κοινοτικά κονδύλια, δεν υπήρχε ίχνος ευρωσκεπτικισμού. Οταν ζήτησε βοήθεια από την Ε.Ε. και την πήρε, έστω καθυστερημένα, κανείς δεν ζωγράφιζε αγκυλωτούς σταυρούς πάνω στη σημαία της Ευρώπης. Μετά ήρθε το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο και μας προέκυψε... ο ευρωναζισμός και το Δ΄ Ράιχ. Ο ναζισμός, όμως, και το Γ΄ Ράιχ προέβλεπε κάτι πολύ συγκεκριμένο: την εξόντωση Εβραίων, κομμουνιστών, ομοφυλόφιλων, Ρομά - με βιομηχανικό μάλιστα τρόπο. Ούτε έκτακτη εισφορά 3%, ούτε απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, ούτε κατάργηση επιδομάτων των δημοσίων υπαλλήλων.

Το μούντζωμα του Κοινοβουλίου και ο αποκλεισμός του είναι μεν αποτρόπαιες πρωτοβουλίες, δεν συνιστούν όμως κατάλυση της δημοκρατίας. Η δικτατορία δεν είναι κάτι αφηρημένο: συνεπάγεται κατάλυση των θεσμών, ανελευθερία, λογοκρισία, φυλάκιση των αντιφρονούντων, φίμωση των ΜΜΕ κλπ. Οτι είκοσι χιλιάδες νευριασμένοι πολίτες σουλατσάρουν στην Πλατεία Συντάγματος, σπρώχνουν το πλαστικό τείχος που έχει στηθεί, τρώνε και καμιά ψιλή και ρίχνουν κανένα νεράντζι στους περαστικούς βουλευτές ούτε τη δημοκρατία απειλεί ούτε τους βουλευτές εμποδίζει να ολοκληρώσουν το έργο τους. Υπάρχουν πολλοί μεσήλικες που αγωνίστηκαν στη διάρκεια της επταετίας και μπορούν να επιβεβαιώσουν τις διαφορές μεταξύ της χούντας του Παπαδόπουλου και της «χούντας» του ΓΑΠ.

Χθες, η φάρσα ολοκληρώθηκε με το αναμάσημα της ιστορικά χρωματισμένης έννοιας της «αποστασίας». Δυο-τρία στελέχη του ΠΑΣΟΚ εξέφρασαν τη διάθεση να παραιτηθούν, χωρίς ούτε την κυβέρνηση να ρίξουν ούτε σε ανατροπή του πολιτεύματος να οδηγήσουν με τις πράξεις τους. Ενα χαρτί με 30 υπογραφές κατόπιν πρωτοβουλίας της Βάσως Παπανδρέου απλώς ζητούσε σύγκληση της Κ.Ο. Είναι τουλάχιστον κωμικό να αποκαλεί κανείς αυτήν την κίνηση «αποστασία». Εκτός φυσικά αν ο στόχος είναι η εσωκομματική συσπείρωση.

Υπάρχει πρόβλημα νομιμοποίησης της σημερινής κυβέρνησης. Υπάρχει κρίση των κομμάτων και του πολιτικού συστήματος. Η Ε.Ε. παρεμβαίνει ενοχλητικά στα εσωτερικά της χώρας. Η ανεργία είναι μορφή βίας για μια ολόκληρη γενιά. Τα ΜΜΕ πρέπει να αποκτήσουν έναν ανεξάρτητο ρόλο ελέγχου της εξουσίας. Ομως η λογοδιάρροια των τελευταίων 24ώρων μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει. Απαιτείται ένας ελάχιστος σεβασμός σε όσους, μεγαλύτερους ή μακαρίτες, έχουν βιώσει, σοβαρότερες κρίσεις από αυτήν που ζούμε σήμερα - παγκόσμιους πολέμους, εμφύλιο, κραχ, δικτατορίες. Είναι λογικό να έχουμε πανικοβληθεί με την απώλεια της πρόσφατης 20ετούς ευδαιμονίας μας. Ας ψάξουμε να βρούμε τις σωστές έννοιες για να «βαφτίσουμε» τα προβλήματά μας. Είναι μια καλή αρχή για να τα αντιμετωπίσουμε.

(από την "Καθημερινή")

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου