Φοβάμαι

...έγραψε ο Μανόλης Αναγνωστάκης το 1983:

Φοβάμαι τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».  

Φοβάμαι τους ανθρώπους

που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να δακρύζουν.

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.

Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο.

* Το ποίημα «Φοβάμαι» γράφτηκε τον Νοέμβρη του 1983 και δημοσιεύτηκε στην εφημ. Αυγή. 

 

... και παραφράζει ο Μάκης Καραγιάννης στην "Πολιτική Επιθεώρηση":

Φοβάμαι τους ανθρώπους 

που 30 χρόνια έκαναν πως δεν είχαν πάρει χαμπάρι 

και ένα ωραίο βράδυ μεσούντος του Μάη 

βγήκαν στις πλατείες κραυγάζοντας «Κλέφτες Κλέφτες». 

Φοβάμαι εκείνους που δεν πληρώνουν φόρους,

-δηλαδή 6 στους 10 έλληνες- 

και ταυτόχρονα οδύρονται για τα χρέη και τα ελλείμματα του κράτους. 

Φοβάμαι εκείνους που βγάζουν μεγάλους λόγους

για την εθνική ανεξαρτησία και την εθνική αξιοπρέπεια

επαιτώντας τα δανεικά των ευρωπαίων. 

Φοβάμαι εκείνους που διορίστηκαν εις βάρος των άλλων,

γλείφοντας τους πολιτικούς, 

και τώρα μουτζώνουν τη βουλή. 

Φοβάμαι εκείνους που γέμιζαν προεκλογικά τις πλατείες της μεταπολίτευσης,

κραδαίνοντας τις πλαστικές σημαίες του πελατειακού κράτους
έτοιμοι για το μεγάλο πλιάτσικο, 

και τώρα τις γεμίζουν πάλι αγανακτισμένοι.

Υποκλίνομαι μόνον στα πραγματικά θύματα: 

τους άνεργους και τους νέους χωρίς ελπίδα.  

Φοβάμαι όταν βλέπω τον λαϊκισμό της νέας εποχής,

με τα γλυκά λόγια του Μίκη 

και τα χρυσοποίκιλτα άμφια του Άνθιμου, 

να απλώνει το βαρύ χέρι πάνω τους.  

Και χθες φοβήθηκα ακόμη περισσότερο.