Ιδιωτικοποιήστε την εκκλησία τώρα

του Αλ. Παλαμίδη

Το συγκεκριμένο άρθρο είναι ένα από αυτά που θέλω καιρό να γράψω. Παρόλα αυτά λίγο το γεγονός ότι πάνω κάτω όλα έχουν ειπωθεί, λίγο το γεγονός ότι ήλπιζα (ο αφελής…) η τρόικα (προσοχή δεν λέω η κυβέρνηση – δεν είμαι τόσο αφελής) να θελήσει να βάλει λίγο το χεράκι της στο βάζο με το «ιερό» μέλι με έκαναν να το αναβάλω συνεχώς.  Ο καιρός όμως πέρασε, από το μνημόνιο 1  πάμε εντός των ημερών στο μνημόνιο 2 και το ιερό μέλι συνεχίζει να διανέμεται και να αναπαράγεται εντός μονών, εκκλησιαστικών μκο και offshore / real estate εταιριών.

Η αλήθεια είναι ότι η αρχική καλή πρόθεση του πρωθυπουργού (από καλές προθέσεις και υποσχέσεις άλλο τίποτα αυτός ο άνθρωπος- στην υλοποίηση μας τα χαλάει λίγο – ποιόν μου θυμίζει – ποιόν μου θυμίζει;)  για μια ευνοϊκή (προς την εκκλησία) φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας θα μπορούσε να αποτελέσει ένα δειλό πρώτο βήμα.  Δυστυχώς, η συνέχεια όπως ίσως ξέρετε έληξε ακόμη ευνοϊκότερα, μειώνοντας τη φορολογία για τις δωρεές σε ναούς από 10% και 5% σε 1% και 0.5% αντίστοιχα.

"η εκκλησιαστική περιουσία είναι δημόσια περιουσία και

ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί και να αξιοποιηθεί"

Το τελικό πλήγμα στην όποια αισιοδοξία (είπαμε αφελής και φύση αισιόδοξος) είχα, το έδωσε η τοποθέτηση Ευ. Βενιζέλου στο υπ. Οικονομικών. Εκτός από τους φύση αδιόρθωτους πρασινοφρουρούς (η αισιοδοξία μου για το μέλλον αυτής της χώρας  μειώνεται εκθετικά όσο το άρθρο προχωράει) που πανηγύριζαν λες και ξαναήρθε το ‘81, μία άλλη κοινωνική ομάδα ή, αν θέλετε πιο ορθά, συντεχνία πανηγύριζε. Δείτε εδώ για λεπτομέρειες.

Η συντεχνία των παπάδων έχει τα χειρότερα χαρακτηριστικά των δημόσιων υπαλλήλων: Είναι αργόμισθοι (εργάζονται μια/δυο μέρες τη βδομάδα), παίρνουν φακελάκια (σε γάμους, βαφτίσια, κηδείες, τρισάγια κτλ)  και σε εξυπηρετούν έχοντας το ύφος  χιλίων καρδινάλιων (από ότι φαίνεται δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο…)

Μέρος λοιπόν αυτής της συντεχνίας, κατέβηκε με τις ευλογίες και τα μισθωμένα πούλμαν του Αμβροσίου στο Σύνταγμα, για να αγανακτήσουν παρέα με το πλήθος που αντίθετα με μια ελπίδα που έτρεφα (είπαμε φύση αισιόδοξος) τους  επιδοκίμασε,  χειροκρότησε και τους καλώς όρισε στην «επανάσταση του έθνους». Έκτοτε κάθε φορά που περνάω από εκεί, όλο και κάποιοι ρασοφόροι κυκλοφορούν ανάμεσα στο πλήθος, ευλογώντας τον αγώνα του ενάντια στους Φράγκους που θέλουν να αλώσουνε την πόλη…

Το θέμα μας όμως δεν είναι, γιατί οι ρασοφόροι βρίσκονται στο Σύνταγμα προσπαθώντας να διασώσουν το  status quo και το μισθό τους. Ίσως στη θέση τους κι εγώ το ίδιο να έκανα,  καθώς η προϋπηρεσία μου ως παπάς δεν νομίζω ότι θα μου διασφάλιζε μια επιτυχημένη καριέρα στον ιδιωτικό τομέα. Το θέμα είναι ότι αυτή τη στιγμή μια τεράστια ΔΗΜΟΣΙΑ περιουσία παραμένει ανεκμετάλλευτη από το κράτος, μη καταγεγραμμένη και εκμεταλλευόμενη από έναν κλειστό κύκλο κληρικών και λαϊκών που μεγαλώνουν συνεχώς την περιουσία τους και την πολίτικη επιρροή τους, έχοντας από ότι φαίνεται σε κάθε χρώματος κυβέρνηση ένα- δύο – τρεις δικούς τους ανθρώπους (βλ. Ρουσόπουλος).

H εκκλησιαστική περιουσία καλύπτεται από ένα αδιαφανές πλέγμα που «υφαίνουν» περισσότερα από 10.000 Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (μητροπόλεις, ναοί,  μονές, προσκυνήματα, ιδρύματα, κληροδοτήματα και άλλα). Ο ιστός αυτών των ΝΠΔΔ, κρύβει αποτελεσματικά την εκκλησιαστική περιουσία από τα αδιάκριτα μάτια των «αντικληρικών». Είναι δε τόσο καλά προστατευμένο το μυστικό, που ούτε η κεντρική διοίκηση της εκκλησίας της Ελλάδος μπορεί να έχει εικόνα για την περιουσία των μονών και των μητροπόλεων. Είναι τόσο καλά προστατευμένο, που μπορεί ο Αρχιεπίσκοπος να δηλώνει ότι η περιουσία της εκκλησίας δεν είναι τόσο μεγάλη όσο νομίζουμε εμείς οι αδαείς και διαφόρους άλλους να δηλώνουν ότι το κράτος έχει απαλλοτριώσει το 96% της εκκλησιαστικής περιούσιας με το επιχείρημα(!) ότι η εκκλησιά προϋπήρχε του ελληνικού κράτους και η περιουσία της  είχε παραχωρηθεί νόμιμα από τους πασάδες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας…

Πολύ πρόχειροι υπολογισμοί όπως κυκλοφορούν σε διαφορά blogs, φέρουν την περιουσία του ΝΠΔΔ της Εκκλησίας της Ελλάδος να ανέρχεται σε τουλάχιστον 15 δισ ευρώ. Στο ποσό αυτό προστίθεται και η ανυπολόγιστη-αμύθητη περιουσία των περίπου 2.500 μοναστηριών. Εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα γης, εκατοντάδες οικοδομικά τετράγωνα, μετοχές, αμοιβαία κεφάλαια και καταθέσεις αξίας εκατομμυρίων ευρώ αποτελούν την εκκλησιαστική περιουσία. Ωστόσο, το «ιερό» θησαυροφυλάκιο είναι τόσο βαθύ που αρκεί μία και μόνο αναφορά. Πέντε μονές που προσέφυγαν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια εναντίον του νόμου Τρίτση αποτιμούσαν τα περιουσιακά τους στοιχεία στο αστρονομικό ποσό των 8 τρισ. δρχ. (!!!). Και μάλιστα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο τους επιδίκασε το ποσό των 3 τρισ. δρχ. Μπορεί να φανταστεί κανείς ότι εάν η περιουσία των 5 μονών άγγιζε πριν μια 20ετία τα 3 ή 8 τρισ. δρχ., τότε πώς μπορεί κανείς να υπολογίσει την περιουσία των 2.500 μοναστηριών και ναών σε όλη τη χώρα; Μόνο η μοναστηριακή περιουσία υπολογίζεται περί τα 2,5 με 5 τρις ευρώ δηλαδή 6-12 φορές μεγαλύτερη του χρέους της Ελλάδος.

Αν και μπαίνω σε πειρασμό να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες για τις ιερές μπίζνες (π.χ. ναοδομία, διπλοθεσίες κλπ) δεν βρίσκω ότι θα προσθέσει κάτι περισσότερο στο παρόν άρθρο.

Η περίπτωση να διαχωριστεί το κράτος από την εκκλησιά χωρίς οικονομικά οφέλη για το κράτος με βρίσκει κάθετα αντίθετο. Η εκκλησιαστική περιουσία είναι δημόσια περιουσία και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπιστεί και να αξιοποιηθεί στη δύσκολη κατάσταση που βρισκόμαστε.  Γιατί όπως η περιουσία της ΔΕΗ (που μάλλον είναι κάπως πιο κοινωφελής επιχείρηση) είναι περιουσία του κράτους και όχι της ΔΕΗ, άλλο τόσο η περιουσία της εκκλησίας είναι περιουσία του ελληνικού κράτους που πρέπει να τη διαχειρίζονται οι νόμιμα εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του.  Ένας διαχωρισμός με την εκκλησιά ευνοημένη , δηλαδή να κράτα την περιουσία της και να διατηρεί το υπάρχον καθεστώς φορολογικής ασυλίας  πρέπει να αποτραπεί με κάθε τρόπο. Και προφανώς η ορθόδοξη εκκλησιά δεν μπορεί να πουληθεί, η περιουσία της όμως πωλείται κανονικότατα. Στη συνέχεια, ο διαχωρισμός είναι απαραίτητος ώστε να πάψουν να πληρώνονται οι παπάδες ως δημόσιοι υπάλληλοι αλλά και να είναι εφικτή η πραγματική φορολόγηση της εναπομείνασας εκκλησιαστικής περιουσίας.

(από το "αριστερΟΚ")