της Τέτας Παπαδοπούλου
Βρισκόμαστε στο μη περαιτέρω. Ολα κρέμονται από μία κλωστή.
Μόνον άνθρωποι ανήλικοι, άνθρωποι εκτός τόπου και χρόνου, άνθρωποι ασυνείδητοι (υπάρχει και αυτή η κατηγορία) δεν το καταλαβαίνουν. Το ερώτημα είναι τόσο απλό όσο και δραματικό. Θέλουμε να επιστρέψει η Ελλάδα στη δεκαετία του '60 ή και του '50; Διότι αυτό θα συμβεί, μαζί και με πολλά άλλα, εάν χρεοκοπήσουμε. Θέλουμε, λοιπόν, να χρεοκοπήσουμε ή να σωθούμε;
Ζηλεύω τους Πορτογάλους. Και η δική τους χώρα -χώρα του ευρωπαϊκού Νότου, όπως και η ημετέρα- αντιμετωπίζει επίσης μεγάλο πρόβλημα. Πλην όμως οι Πορτογάλοι το αναγνωρίζουν το πρόβλημά τους. Δεν κάνουν τη στρουθοκάμηλο. Δεν κάνουν κουτοπονηριές. Ούτε παίζουν τις κουμπάρες. Ούτε κλαίγονται. Ούτε τα ρίχνουν στους άλλους.
Ζηλεύω τους Πορτογάλους. Αν-θρωποι κανονικοί. Κοινωνία με τα μυαλά στο κεφάλι και όχι στα πόδια. Πολιτική τάξη που, στο συντριπτικό ποσοστό της, αντιμετωπίζει με υπευθυνότητα την κρίση.
Ζηλεύω τους Πορτογάλους. Συνεργάζονται και μεταξύ τους στο εσωτερικό και με τους Ευρωπαίους εταίρους (78 δισ. ευρώ το πακέτο βοήθειας στην Πορτογαλία από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο). Συναινούν στα αυστηρά μέτρα λιτότητας. Εκαναν κυβέρνηση συνασπισμού. Συμπεριφέρονται, ιδίως αυτό, ως σοβαρή και αξιόπιστη χώρα.
Ζηλεύω τους Πορτογάλους. Ο Πέντρο Πάσος Κοέλιο, ο νέος πρωθυπουργός -δεν έχει σημασία εάν είναι Κεντροδεξιός ή Κεντροαριστερός-, μίλησε με τη γλώσσα της ευθύτητας και της αξιοπρέπειας. Εστειλε ξεκάθαρο μήνυμα στις Βρυξέλλες. Τα είπε όλα με τρεις φράσεις. Τις παραθέτω: «Οχι μόνον θα τηρήσουμε τις υποχρεώσεις προς τους δανειστές μας, αλλά θα τις υπερκαλύψουμε. Η χώρα μου θα κάνει την έκπληξη και τη διαφορά. Η Πορτογαλία δεν πρόκειται να γίνει βάρος στην Ευρώπη».
Δεν ήταν ατύχημα. Κάναμε τα πάντα εδώ και δεκαετίες για να φθάσουμε στο σημερινό χάλι. Το σπίτι στη νοτιοανατολική άκρη της Ευρώπης κινδυνεύει να καεί. Το σπίτι μας. Οι φλόγες το έχουν περικυκλώσει. Πολλοί στοιχηματίζουν ότι η φωτιά θα το μετατρέψει σε αποκαΐδια. Και εμείς μοιραίοι χαχανίζουμε, μήνες τώρα, εάν πρέπει να έρθει ή όχι η Πυροσβεστική...
Βρισκόμαστε στο μη περαιτέρω. Ολα κρέμονται από μία κλωστή. Μόνον άνθρωποι ανήλικοι, άνθρωποι εκτός τόπου και χρόνου, άνθρωποι ασυνείδητοι (υπάρχει και αυτή η κατηγορία) δεν το καταλαβαίνουν. Το ερώτημα είναι τόσο απλό όσο και δραματικό. Θέλουμε να επιστρέψει η Ελλάδα στη δεκαετία του '60 ή και του '50; Διότι αυτό θα συμβεί, μαζί και με πολλά άλλα, εάν χρεοκοπήσουμε. Θέλουμε, λοιπόν, να χρεοκοπήσουμε ή να σωθούμε;
Ζηλεύω τους Πορτογάλους. Και η δική τους χώρα -χώρα του ευρωπαϊκού Νότου, όπως και η ημετέρα- αντιμετωπίζει επίσης μεγάλο πρόβλημα. Πλην όμως οι Πορτογάλοι το αναγνωρίζουν το πρόβλημά τους. Δεν κάνουν τη στρουθοκάμηλο. Δεν κάνουν κουτοπονηριές. Ούτε παίζουν τις κουμπάρες. Ούτε κλαίγονται. Ούτε τα ρίχνουν στους άλλους.
Ζηλεύω τους Πορτογάλους. Αν-θρωποι κανονικοί. Κοινωνία με τα μυαλά στο κεφάλι και όχι στα πόδια. Πολιτική τάξη που, στο συντριπτικό ποσοστό της, αντιμετωπίζει με υπευθυνότητα την κρίση.
Ζηλεύω τους Πορτογάλους. Συνεργάζονται και μεταξύ τους στο εσωτερικό και με τους Ευρωπαίους εταίρους (78 δισ. ευρώ το πακέτο βοήθειας στην Πορτογαλία από την Ευρωπαϊκή Ενωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο). Συναινούν στα αυστηρά μέτρα λιτότητας. Εκαναν κυβέρνηση συνασπισμού. Συμπεριφέρονται, ιδίως αυτό, ως σοβαρή και αξιόπιστη χώρα.
Ζηλεύω τους Πορτογάλους. Ο Πέντρο Πάσος Κοέλιο, ο νέος πρωθυπουργός -δεν έχει σημασία εάν είναι Κεντροδεξιός ή Κεντροαριστερός-, μίλησε με τη γλώσσα της ευθύτητας και της αξιοπρέπειας. Εστειλε ξεκάθαρο μήνυμα στις Βρυξέλλες. Τα είπε όλα με τρεις φράσεις. Τις παραθέτω: «Οχι μόνον θα τηρήσουμε τις υποχρεώσεις προς τους δανειστές μας, αλλά θα τις υπερκαλύψουμε. Η χώρα μου θα κάνει την έκπληξη και τη διαφορά. Η Πορτογαλία δεν πρόκειται να γίνει βάρος στην Ευρώπη».
Ζηλεύω τους Πορτογάλους. Μεγάλη κουβέντα αυτό το τελευταίο, ότι δηλαδή «η Πορτογαλία δεν πρόκειται να γίνει βάρος στην Ευρώπη». Δείχνει πως η χώρα έχει συναίσθηση ότι ανήκει σε ένα ευρύτερο σύνολο -στην Ευρωζώνη-, ένα σύνολο που τη βοηθά να ξεπεράσει την κρίση και το οποίο η Πορτογαλία δεν θέλει να επιβαρύνει περαιτέρω.
Ζηλεύω τους Πορτογάλους. Δεν βγήκαν στις πλατείες να φωνάζουν «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω». Δεν λένε «δεν χρωστάμε». Δεν ζητάνε «χαρίστε μας τα χρέη». Δεν μουντζώνουν τη Βουλή τους. Δεν αποκαλούν «χούντα» το δημοκρατικό τους πολίτευμα ούτε θέλουν «να το κηδέψουν σε τούτη την πλατεία», όπως διατείνονται οι Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα.
Ζηλεύω τους Πορτογάλους. Και αναρωτιέμαι. Εκεί τα πολιτικά κόμματα ομονοούν μπροστά στην κρίση, ενώ στη γαλανή μας χώρα αλληλοσπαράσσονται; Γιατί; Οι Πορτογάλοι είναι κουτοί; Και εμείς είμαστε οι έξυπνοι;
Ζηλεύω τους Πορτογάλους. Η δική τους εθνική ενότητα μπροστά στην κρίση είναι δεδομένη και ακλόνητη. Η δική μας, όμως, δεν είναι. Απεναντίας. Στην Ελλάδα υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις -στη Δεξιά και στην Αριστερά- που ουσιαστικά επενδύουν στη χρεοκοπία της χώρας. Οι μεν, διότι πιστεύουν ότι έτσι ανοίγει ο δρόμος για την εξουσία. Οι δε, διότι θεωρούν ότι με τη χρεοκοπία ανοίγει ο δρόμος για την επανάσταση.
Στην Ελλάδα δόθηκαν χρήματα (110 δισ. ευρώ) που δεν έχουν δοθεί ποτέ σε κανέναν άλλον. Πλην, όμως, αυτό που έπρεπε να γίνει δεν έγινε. Την πλήρωσαν οι συνταξιούχοι. Ομως το άθλιο κομματικο-συνδικαλιστικό κράτος, το τερατώδες Δημόσιο, η φοροδιαφυγή; Ολα αυτά καλά κρατούν. Τώρα, χρειαζόμαστε πολλά επιπλέον δισ. ευρώ για να μη γίνει το κραχ.
Ερχονται οι Τροϊκανοί στην Αθήνα και τους αντιμετωπίζουμε σαν να είναι ο Διάβολος με τα τρία κέρατα. Λες και δεν χρωστάμε εμείς, αλλά εκείνοι σε εμάς. Συμφωνούμε σε τρία πράγματα μαζί τους. Κάνουμε τα μισά. Ερχονται ξανά οι Τροϊκανοί. Πάλι τα ίδια εμείς. Αφερέγγυοι.
Η Ελλάδα με την απίστευτη στάση της όχι μόνο σκάβει ανέμελα τον λάκκο της, αλλά έχει θέσει σε κίνδυνο και την Ευρωζώνη. Μεγάλο το κατόρθωμά μας.
Ζηλεύω τους Πορτογάλους. Πήραν τα μέτρα. Τα εφαρμόζουν. Προχωρούν. Εμείς;
Εμείς έχουμε τώρα μια τελευταία ευκαιρία -εντελώς τελευταία- να αποφύγουμε τη χρεοκοπία. Θα είναι ψυχοβγάλτης, όπως στο ποδόσφαιρο τα πέναλτι στην παράταση. Αυτή όμως είναι πλέον η μόνη ευκαιρία που έχουμε. Και πρέπει να την κερδίσουμε.
ΥΓ. Ας υποθέσουμε ότι δεν υπήρχε Ευρωπαϊκή Ενωση, ότι δεν υπήρχε Ευρωζώνη, ότι δεν υπήρχε Μνημόνιο. Εμείς τι θα κάναμε; Θα συνεχίζαμε να ζούμε ωραία και καλά με το έλλειμμα περίπου στο 10%; Και ιδίως, με ποιους θα τα βάζαμε τότε;
Ζηλεύω τους Πορτογάλους. Δεν βγήκαν στις πλατείες να φωνάζουν «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω». Δεν λένε «δεν χρωστάμε». Δεν ζητάνε «χαρίστε μας τα χρέη». Δεν μουντζώνουν τη Βουλή τους. Δεν αποκαλούν «χούντα» το δημοκρατικό τους πολίτευμα ούτε θέλουν «να το κηδέψουν σε τούτη την πλατεία», όπως διατείνονται οι Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα.
Ζηλεύω τους Πορτογάλους. Και αναρωτιέμαι. Εκεί τα πολιτικά κόμματα ομονοούν μπροστά στην κρίση, ενώ στη γαλανή μας χώρα αλληλοσπαράσσονται; Γιατί; Οι Πορτογάλοι είναι κουτοί; Και εμείς είμαστε οι έξυπνοι;
Ζηλεύω τους Πορτογάλους. Η δική τους εθνική ενότητα μπροστά στην κρίση είναι δεδομένη και ακλόνητη. Η δική μας, όμως, δεν είναι. Απεναντίας. Στην Ελλάδα υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις -στη Δεξιά και στην Αριστερά- που ουσιαστικά επενδύουν στη χρεοκοπία της χώρας. Οι μεν, διότι πιστεύουν ότι έτσι ανοίγει ο δρόμος για την εξουσία. Οι δε, διότι θεωρούν ότι με τη χρεοκοπία ανοίγει ο δρόμος για την επανάσταση.
Στην Ελλάδα δόθηκαν χρήματα (110 δισ. ευρώ) που δεν έχουν δοθεί ποτέ σε κανέναν άλλον. Πλην, όμως, αυτό που έπρεπε να γίνει δεν έγινε. Την πλήρωσαν οι συνταξιούχοι. Ομως το άθλιο κομματικο-συνδικαλιστικό κράτος, το τερατώδες Δημόσιο, η φοροδιαφυγή; Ολα αυτά καλά κρατούν. Τώρα, χρειαζόμαστε πολλά επιπλέον δισ. ευρώ για να μη γίνει το κραχ.
Ερχονται οι Τροϊκανοί στην Αθήνα και τους αντιμετωπίζουμε σαν να είναι ο Διάβολος με τα τρία κέρατα. Λες και δεν χρωστάμε εμείς, αλλά εκείνοι σε εμάς. Συμφωνούμε σε τρία πράγματα μαζί τους. Κάνουμε τα μισά. Ερχονται ξανά οι Τροϊκανοί. Πάλι τα ίδια εμείς. Αφερέγγυοι.
Η Ελλάδα με την απίστευτη στάση της όχι μόνο σκάβει ανέμελα τον λάκκο της, αλλά έχει θέσει σε κίνδυνο και την Ευρωζώνη. Μεγάλο το κατόρθωμά μας.
Ζηλεύω τους Πορτογάλους. Πήραν τα μέτρα. Τα εφαρμόζουν. Προχωρούν. Εμείς;
Εμείς έχουμε τώρα μια τελευταία ευκαιρία -εντελώς τελευταία- να αποφύγουμε τη χρεοκοπία. Θα είναι ψυχοβγάλτης, όπως στο ποδόσφαιρο τα πέναλτι στην παράταση. Αυτή όμως είναι πλέον η μόνη ευκαιρία που έχουμε. Και πρέπει να την κερδίσουμε.
ΥΓ. Ας υποθέσουμε ότι δεν υπήρχε Ευρωπαϊκή Ενωση, ότι δεν υπήρχε Ευρωζώνη, ότι δεν υπήρχε Μνημόνιο. Εμείς τι θα κάναμε; Θα συνεχίζαμε να ζούμε ωραία και καλά με το έλλειμμα περίπου στο 10%; Και ιδίως, με ποιους θα τα βάζαμε τότε;
(από την "Ελευθεροτυπία")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου