του Οδυσσέα Τσαγκαράκη*
Ενώ λοιπόν κινδυνεύουμε, συζητάμε ακόμη πώς βρέθηκε το μνημόνιο μπροστά μας ή πώς θα το αναδιαπραγματευτούμε, λες και δεν ξέρουμε τι θέλουν όχι οι αλληλέγγυοι εταίροι (που δεν υπάρχουν) αλλά οι δανειστές μας. Δεν είμαστε εμείς εκείνοι που θα πούμε στους τοκογλύφους πώς να κάνουν τη δουλειά τους. Ζητήσαμε το δάνειο, αλλά πέσαμε στο λάκκο που μας έσκαψαν για να πετύχουν τον πρωταρχικό τους στόχο. Υπάρχουν και άλλοι στόχοι που μαθαίνουμε σιγά σιγά και δυστυχώς αργά.
Δεσμευτήκαμε ωστόσο να τηρήσουμε τους όρους της δανειακής σύμβασης και επειδή θεωρούν (όχι χωρίς λόγο) πως αθετήσαμε τα συμφωνηθέντα, μας επιβάλλουν επαχθέστερα μέτρα. Μας θεωρούν ανίκανους, αναξιόπιστους και τεμπέληδες. Είμαστε; Πότε επιτέλους θα απαλλαγούμε από τη βαλκανική μπαγαποντιά και το ανατολίτικο «ραχάτι» (κατάλοιπο της Τουρκοκρατίας); Οφείλουμε να προστατέψουμε το όνομά μας.
Ποιος φταίει για τη συνεχίζομενη στέρηση εσόδων (πέρα από την αναμενόμενη καθίζηση του τζίρου); Πηγαίναμε καλύτερα πριν υπογράψουμε το μνημόνιο; Μας έπνιγε (και μας πνίγει) ένα τεράστιο δημοσιονομικό χρέος και ξέρουμε ποιοι ευθύνονται για τη δημιουργία και διόγκωσή του.
Ποιος φταίει και δεν περπατάει το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων που συζητάμε εδώ και κάμποσα χρόνια; Πώς να προχωρήσουν οι περιβόητες μεταρρυθμίσεις όταν τα συνδικάτα των ΔΕΚΟ και ελεύθερων επαγγελματιών βρίσκονται στα χαρακώματα από πέρυσι;
Εν τω μεταξύ τα πορτοφόλια των φοροφυγάδων γεμίζουν αδιαλείπτως, ενώ τα κρατικά ταμεία αδειάζουν. Γιατί κωλυσιεργεί η διαδικασία κατασχέσεων για τους μεγαλοκαρχαρίες και για όλους όσους καταλήστεψαν το Δημόσιο; Οσο αυτοί διαφεύγουν, το βάρος των επιπρόσθετων μέτρων (νομίμων και μη) θα πέφτει αναγκαστικά στα συνήθη «υποζύγια», στους μισθωτούς και συνταξιούχους.
Αντί λοιπόν να τρωγόμαστε ας συμπορευτούμε, αναλαμβάνοντας όλοι τις ευθύνες μας και το κόστος που συνεπάγεται η τιτάνια προσπάθεια. Εστι δίκης οφθαλμός... Κάποτε η ιστορία θα μιλήσει.
Παραμονεύει και η Χάρυβδη. Επισήμως πτωχεύσαμε 4 φορές και ξέρουμε, υποτίθεται, τι σημαίνει πτώχευση. Δεν θα γλιτώσουμε από τα «τέρατα» με ατέρμονες συζητήσεις και διαφωνίες που δεν ωφελούν αυτή την ώρα.
Η μυθολογία διδάσκει. Δεν υπάρχουν ανυπέρβλητα εμπόδια για τους ικανούς. Οι ήρωες (Ιάσονας, Οδυσσέας) ενεργοποίησαν τις ιδιαίτερες εκείνες δυνάμεις και ικανότητες (θεοποιημένες σε μυθολογικό επίπεδο) που απαιτούσαν οι περιστάσεις. Μπορούμε να κωπηλατούμε όλοι μαζί στα δύσκολα; Θα δώσουμε και το παράδειγμα στους επιγόνους.
*o Οδυσσέας Τσαγκαράκης είναι ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και συγγραφέας
(από την "Ελευθεροτυπία")
Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε τι θα γινόταν αν την ώρα που οι πρόγονοί μας αντιμετώπιζαν τα δύο τέρατα άρχιζε ο καβγάς για το κατά πόσο ακολουθούσαν τη σωστή ρότα και ποιος έφταιγε που βρέθηκαν εκτεθειμένοι στον κίνδυνο.
Ούτε ένας Ομηρος δεν διανοήθηκε να εισαγάγει τέτοιο θέμα. Αντίθετα, ο ποιητής τονίζει την ομοψυχία και την κοινή δράση (Οδύσσεια, μ 213 κ.ε.). Καλώς ή κακώς, έπρεπε να περάσουν από το επικίνδυνο στενό και να αποφύγουν την καταστροφή («όλεθρον υπεκφυγέειν»).
Και σήμερα βρισκόμαστε όλοι στην ίδια βάρκα. Από τη μια μεριά το μνημόνιο μοιάζει με τη Σκύλλα που με τα έξι κεφάλια και τα τρία σαγόνια στο καθένα καταβρόχθιζε ό,τι έβρισκε μπροστά της. Από την άλλη η πτώχευση μοιάζει περισσότερο με τη Χάρυβδη, που μετέτρεπε το θαλάσσιο πέρασμα σε τεράστια ρουφήχτρα και κατάπινε ανθρώπους και πλεούμενα.
"Μπορούμε να κωπηλατούμε όλοι μαζί στα δύσκολα;
Θα δώσουμε και το παράδειγμα στους επιγόνους"
Δεσμευτήκαμε ωστόσο να τηρήσουμε τους όρους της δανειακής σύμβασης και επειδή θεωρούν (όχι χωρίς λόγο) πως αθετήσαμε τα συμφωνηθέντα, μας επιβάλλουν επαχθέστερα μέτρα. Μας θεωρούν ανίκανους, αναξιόπιστους και τεμπέληδες. Είμαστε; Πότε επιτέλους θα απαλλαγούμε από τη βαλκανική μπαγαποντιά και το ανατολίτικο «ραχάτι» (κατάλοιπο της Τουρκοκρατίας); Οφείλουμε να προστατέψουμε το όνομά μας.
Ποιος φταίει για τη συνεχίζομενη στέρηση εσόδων (πέρα από την αναμενόμενη καθίζηση του τζίρου); Πηγαίναμε καλύτερα πριν υπογράψουμε το μνημόνιο; Μας έπνιγε (και μας πνίγει) ένα τεράστιο δημοσιονομικό χρέος και ξέρουμε ποιοι ευθύνονται για τη δημιουργία και διόγκωσή του.
Ποιος φταίει και δεν περπατάει το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων που συζητάμε εδώ και κάμποσα χρόνια; Πώς να προχωρήσουν οι περιβόητες μεταρρυθμίσεις όταν τα συνδικάτα των ΔΕΚΟ και ελεύθερων επαγγελματιών βρίσκονται στα χαρακώματα από πέρυσι;
Εν τω μεταξύ τα πορτοφόλια των φοροφυγάδων γεμίζουν αδιαλείπτως, ενώ τα κρατικά ταμεία αδειάζουν. Γιατί κωλυσιεργεί η διαδικασία κατασχέσεων για τους μεγαλοκαρχαρίες και για όλους όσους καταλήστεψαν το Δημόσιο; Οσο αυτοί διαφεύγουν, το βάρος των επιπρόσθετων μέτρων (νομίμων και μη) θα πέφτει αναγκαστικά στα συνήθη «υποζύγια», στους μισθωτούς και συνταξιούχους.
Αντί λοιπόν να τρωγόμαστε ας συμπορευτούμε, αναλαμβάνοντας όλοι τις ευθύνες μας και το κόστος που συνεπάγεται η τιτάνια προσπάθεια. Εστι δίκης οφθαλμός... Κάποτε η ιστορία θα μιλήσει.
Παραμονεύει και η Χάρυβδη. Επισήμως πτωχεύσαμε 4 φορές και ξέρουμε, υποτίθεται, τι σημαίνει πτώχευση. Δεν θα γλιτώσουμε από τα «τέρατα» με ατέρμονες συζητήσεις και διαφωνίες που δεν ωφελούν αυτή την ώρα.
Η μυθολογία διδάσκει. Δεν υπάρχουν ανυπέρβλητα εμπόδια για τους ικανούς. Οι ήρωες (Ιάσονας, Οδυσσέας) ενεργοποίησαν τις ιδιαίτερες εκείνες δυνάμεις και ικανότητες (θεοποιημένες σε μυθολογικό επίπεδο) που απαιτούσαν οι περιστάσεις. Μπορούμε να κωπηλατούμε όλοι μαζί στα δύσκολα; Θα δώσουμε και το παράδειγμα στους επιγόνους.
*o Οδυσσέας Τσαγκαράκης είναι ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης και συγγραφέας
(από την "Ελευθεροτυπία")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου