του Γιώργου Καρελιά
Η περίοδος της Μεταπολίτευσης είναι η πλέον ομαλή περίοδος της Ιστορίας της νεότερης Ελλάδας.
Σήμερα που τα πάντα ευτελίζονται, ο ισοπεδωτικός λαϊκισμός τείνει να σαρώσει τα πάντα και φασιστικά συνθήματα («να καεί το μπουρδέλο η Βουλή») μπορεί να υιοθετηθούν από ετερόκλητα πλήθη, είναι χρήσιμο να υπενθυμίζονται ορισμένα αυτονόητα.
Οπως ότι στην περίοδο αυτή, πέρα από την κατάκτηση πρωτοφανών πολιτικών, κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων, η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών της κατέκτησε, επίσης, ένα όλο και ανερχόμενο βιοτικό επίπεδο. Αλλωστε, αν δεν ήταν έτσι, προς τι ο κλαυθμός και ο οδυρμός σήμερα ότι έχουν μπει «στο απόσπασμα οι κατακτήσεις των εργαζομένων;». Αν, όπως έλεγε η μέχρι τώρα «αριστερή» ανάλυση, τα τελευταία 35 χρόνια ζούσαμε μια νεοφιλελεύθερη κόλαση, τι θα είχε απομείνει να ξεθεμελιωθεί;
Ζήσαμε, λοιπόν, 35 χρόνια κατακτήσεων και ανόδου. Το πώς, είναι μια άλλη συζήτηση. Αλλά η πραγματικότητα δεν μπορεί να σβηστεί, επειδή σήμερα ορισμένοι από τους στυλοβάτες της Μεταπολίτευσης, που απόλαυσαν πλουσιοπάροχα τα οφέλη της, εμφανίζονται δήθεν αγανακτισμένοι και υιοθετούν συνθήματα της Χρυσής Αυγής («αλήτες, προδότες πολιτικοί») κ.ά.
Κι εδώ πρέπει να κάνουμε τη διάκριση. Είναι άλλο ο άνεργος που κατεβαίνει στο Σύνταγμα και καταφέρεται αδιακρίτως κατά των πολιτικών και άλλο ο τηλεαστέρας, ο οποίος παριστάνει κι αυτός τον αγανακτισμένο. Ο άνεργος βλέπει μπροστά του τον υπαίτιο για την ανεργία του και ξεσπάει. Ο τηλεαστέρας, που ξεσκίζει τους πολιτικούς, κοροϊδεύει ξεκοκαλίζοντας τα εκατομμύρια της κρατικής διαφήμισης, που έπαιρναν τα ανύπαρκτης κυκλοφορίας έντυπά του.
Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα πληρώνει ήδη και θα πληρώσει κι άλλο τα επίχειρα ορισμένων επιλογών του (διαφθορά, ατιμωρησία κ.ά.). Κάποια κομμάτια του μπορεί και να εξαφανιστούν. Το ερώτημα είναι ποιοι θα τα αντικαταστήσουν, αν χρειαστεί.
Τίθεται σωστά το ερώτημα αν κόμματα και πολιτικοί που ευθύνονται για παθογένειες της Μεταπολίτευσης (το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., ο Παπανδρέου κι ο Σαμαράς σήμερα) μπορούν να αλλάξουν και να δώσουν λύσεις.
Για χάρη της συζήτησης ας πούμε ότι δεν μπορούν. Θα πρέπει να δούμε ποιοι, με βάση όσα λένε, μπορούν. Το μεγαλύτερο από τα μικρά κόμματα, το ΚΚΕ, αν ποτέ αναλάμβανε κυβερνητικές ευθύνες, λογικά θα ήθελε να κάνει την Ελλάδα κάτι μεταξύ της παλιάς Σοβιετικής Ενωσης, της Κούβας ή της Βόρειας Κορέας. Αν αναλάμβανε ο ΣΥΡΙΖΑ, πώς θα αντιμετώπιζε το χρέος; Μόνο με κάποια αναδιάρθρωση, που λέει ο Τσίπρας; Ή και με έξοδο από το ευρώ, όπως προτείνει ο βουλευτής Λαφαζάνης και αποκρούει ο Τσίπρας;
Ας δούμε ένα άλλο τρανταχτό παράδειγμα των ημερών. Ο Μίκης Θεοδωράκης, που ζητάει να κατεδαφιστεί το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, δεν είναι ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους αυτού του συστήματος; Δεν πρωταγωνιστεί σ' αυτό από το 1974; Δεν στήριξε όλους τους πρωθυπουργούς της Μεταπολίτευσης; Δεν έγινε υπουργός στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, που κατηγορήθηκε για «ξεπούλημα» του κράτους, το οποίο σήμερα καταγγέλλει ο Μίκης; Μήπως είπε κάτι ο Μίκης, όταν ο Καραμανλής (ο νεότερος) έκλεινε τη Βουλή για να παραγραφούν τα σκάνδαλα;
Δεν είναι ο Μίκης ο πιο ευνοημένος καλλιτέχνης της Μεταπολίτευσης; Η ορχήστρα του δεν έχει επιχορηγηθεί με εκατομμύρια ευρώ; Δεν γνώριζε τίποτα για τα χρέη και τα ελλείμματα; Ενας δρων καλλιτέχνης και πολιτικός δεν πήρε χαμπάρι τίποτα από την οικονομική κρίση που έσκασε το 2008 και το 2009 κατέθεσε προσφυγή, για να πάρει μερικές χιλιάδες ευρώ αναδρομικά ως συνταξιούχος βουλευτής;
Δικαιούται να είναι τόσο «αγανακτισμένος» ο Μίκης, ώστε να προτείνει τις πλέον ανεδαφικές «λύσεις»; Να καταγγείλουμε -λέει- τους Δυτικούς και να πάμε για δανεικά στην... Κίνα ή στη Ρωσία. Καλά, δεν ξέρει ότι από τον Φεβρουάριο του 2010 ο πρόεδρος της Ρωσίας Μεντβιέντεφ είχε συστήσει δημόσια στην Ελλάδα να ζητήσει βοήθεια από το ΔΝΤ;
Μπορείς να κατανοήσεις (όχι να δικαιολογήσεις) τον άνεργο που θέλει «να καεί η Βουλή». Ομως, πώς να δεχτείς την υποκρισία των «αναμάρτητων», πάσης φύσεως, «ηγετών», που ξύπνησαν ένα πρωί και διαπίστωσαν ότι θέλει γκρέμισμα το σύστημα, το οποίο τόσα χρόνια στήριζαν απολαμβάνοντας τα αγαθά του;
Διέξοδος χωρίς λαγούς
Δεν ήταν λίγοι όσοι εισηγήθηκαν στον Γιώργο Παπανδρέου να κάνει και εθνικές εκλογές μαζί με τις αυτοδιοικητικές τον περασμένο Νοέμβριο. Τις απέρριψε και προτίμησε το εκβιαστικό δίλημμα. Το κέρδισε, διότι οι κυβερνητικοί υποψήφιοι τα κατάφεραν κουτσά-στραβά. Το τελευταίο διάστημα φούντωσε ξανά η φημολογία για πρόωρες εκλογές τον Ιούνιο, αν «στραβώσουν» τα πράγματα στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Δεν στράβωσαν. Τώρα η φημολογία επανέρχεται, με αφορμή τις πιρουέτες του Καρατζαφέρη με την «απόσυρση» (σακαράκες είναι;) των βουλευτών του από τη Βουλή. Αν ο πρωθυπουργός θεωρεί τις πρόωρες κάλπες λυτρωτική διέξοδο, ας προχωρήσει. Δεν χρειάζεται «λαγούς».
(από την "Ελευθεροτυπία")
Η περίοδος της Μεταπολίτευσης είναι η πλέον ομαλή περίοδος της Ιστορίας της νεότερης Ελλάδας.
Σήμερα που τα πάντα ευτελίζονται, ο ισοπεδωτικός λαϊκισμός τείνει να σαρώσει τα πάντα και φασιστικά συνθήματα («να καεί το μπουρδέλο η Βουλή») μπορεί να υιοθετηθούν από ετερόκλητα πλήθη, είναι χρήσιμο να υπενθυμίζονται ορισμένα αυτονόητα.
Οπως ότι στην περίοδο αυτή, πέρα από την κατάκτηση πρωτοφανών πολιτικών, κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων, η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών της κατέκτησε, επίσης, ένα όλο και ανερχόμενο βιοτικό επίπεδο. Αλλωστε, αν δεν ήταν έτσι, προς τι ο κλαυθμός και ο οδυρμός σήμερα ότι έχουν μπει «στο απόσπασμα οι κατακτήσεις των εργαζομένων;». Αν, όπως έλεγε η μέχρι τώρα «αριστερή» ανάλυση, τα τελευταία 35 χρόνια ζούσαμε μια νεοφιλελεύθερη κόλαση, τι θα είχε απομείνει να ξεθεμελιωθεί;
Ζήσαμε, λοιπόν, 35 χρόνια κατακτήσεων και ανόδου. Το πώς, είναι μια άλλη συζήτηση. Αλλά η πραγματικότητα δεν μπορεί να σβηστεί, επειδή σήμερα ορισμένοι από τους στυλοβάτες της Μεταπολίτευσης, που απόλαυσαν πλουσιοπάροχα τα οφέλη της, εμφανίζονται δήθεν αγανακτισμένοι και υιοθετούν συνθήματα της Χρυσής Αυγής («αλήτες, προδότες πολιτικοί») κ.ά.
Κι εδώ πρέπει να κάνουμε τη διάκριση. Είναι άλλο ο άνεργος που κατεβαίνει στο Σύνταγμα και καταφέρεται αδιακρίτως κατά των πολιτικών και άλλο ο τηλεαστέρας, ο οποίος παριστάνει κι αυτός τον αγανακτισμένο. Ο άνεργος βλέπει μπροστά του τον υπαίτιο για την ανεργία του και ξεσπάει. Ο τηλεαστέρας, που ξεσκίζει τους πολιτικούς, κοροϊδεύει ξεκοκαλίζοντας τα εκατομμύρια της κρατικής διαφήμισης, που έπαιρναν τα ανύπαρκτης κυκλοφορίας έντυπά του.
Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα πληρώνει ήδη και θα πληρώσει κι άλλο τα επίχειρα ορισμένων επιλογών του (διαφθορά, ατιμωρησία κ.ά.). Κάποια κομμάτια του μπορεί και να εξαφανιστούν. Το ερώτημα είναι ποιοι θα τα αντικαταστήσουν, αν χρειαστεί.
Τίθεται σωστά το ερώτημα αν κόμματα και πολιτικοί που ευθύνονται για παθογένειες της Μεταπολίτευσης (το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., ο Παπανδρέου κι ο Σαμαράς σήμερα) μπορούν να αλλάξουν και να δώσουν λύσεις.
Για χάρη της συζήτησης ας πούμε ότι δεν μπορούν. Θα πρέπει να δούμε ποιοι, με βάση όσα λένε, μπορούν. Το μεγαλύτερο από τα μικρά κόμματα, το ΚΚΕ, αν ποτέ αναλάμβανε κυβερνητικές ευθύνες, λογικά θα ήθελε να κάνει την Ελλάδα κάτι μεταξύ της παλιάς Σοβιετικής Ενωσης, της Κούβας ή της Βόρειας Κορέας. Αν αναλάμβανε ο ΣΥΡΙΖΑ, πώς θα αντιμετώπιζε το χρέος; Μόνο με κάποια αναδιάρθρωση, που λέει ο Τσίπρας; Ή και με έξοδο από το ευρώ, όπως προτείνει ο βουλευτής Λαφαζάνης και αποκρούει ο Τσίπρας;
Ας δούμε ένα άλλο τρανταχτό παράδειγμα των ημερών. Ο Μίκης Θεοδωράκης, που ζητάει να κατεδαφιστεί το πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης, δεν είναι ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους αυτού του συστήματος; Δεν πρωταγωνιστεί σ' αυτό από το 1974; Δεν στήριξε όλους τους πρωθυπουργούς της Μεταπολίτευσης; Δεν έγινε υπουργός στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, που κατηγορήθηκε για «ξεπούλημα» του κράτους, το οποίο σήμερα καταγγέλλει ο Μίκης; Μήπως είπε κάτι ο Μίκης, όταν ο Καραμανλής (ο νεότερος) έκλεινε τη Βουλή για να παραγραφούν τα σκάνδαλα;
Δεν είναι ο Μίκης ο πιο ευνοημένος καλλιτέχνης της Μεταπολίτευσης; Η ορχήστρα του δεν έχει επιχορηγηθεί με εκατομμύρια ευρώ; Δεν γνώριζε τίποτα για τα χρέη και τα ελλείμματα; Ενας δρων καλλιτέχνης και πολιτικός δεν πήρε χαμπάρι τίποτα από την οικονομική κρίση που έσκασε το 2008 και το 2009 κατέθεσε προσφυγή, για να πάρει μερικές χιλιάδες ευρώ αναδρομικά ως συνταξιούχος βουλευτής;
Δικαιούται να είναι τόσο «αγανακτισμένος» ο Μίκης, ώστε να προτείνει τις πλέον ανεδαφικές «λύσεις»; Να καταγγείλουμε -λέει- τους Δυτικούς και να πάμε για δανεικά στην... Κίνα ή στη Ρωσία. Καλά, δεν ξέρει ότι από τον Φεβρουάριο του 2010 ο πρόεδρος της Ρωσίας Μεντβιέντεφ είχε συστήσει δημόσια στην Ελλάδα να ζητήσει βοήθεια από το ΔΝΤ;
Μπορείς να κατανοήσεις (όχι να δικαιολογήσεις) τον άνεργο που θέλει «να καεί η Βουλή». Ομως, πώς να δεχτείς την υποκρισία των «αναμάρτητων», πάσης φύσεως, «ηγετών», που ξύπνησαν ένα πρωί και διαπίστωσαν ότι θέλει γκρέμισμα το σύστημα, το οποίο τόσα χρόνια στήριζαν απολαμβάνοντας τα αγαθά του;
Διέξοδος χωρίς λαγούς
Δεν ήταν λίγοι όσοι εισηγήθηκαν στον Γιώργο Παπανδρέου να κάνει και εθνικές εκλογές μαζί με τις αυτοδιοικητικές τον περασμένο Νοέμβριο. Τις απέρριψε και προτίμησε το εκβιαστικό δίλημμα. Το κέρδισε, διότι οι κυβερνητικοί υποψήφιοι τα κατάφεραν κουτσά-στραβά. Το τελευταίο διάστημα φούντωσε ξανά η φημολογία για πρόωρες εκλογές τον Ιούνιο, αν «στραβώσουν» τα πράγματα στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Δεν στράβωσαν. Τώρα η φημολογία επανέρχεται, με αφορμή τις πιρουέτες του Καρατζαφέρη με την «απόσυρση» (σακαράκες είναι;) των βουλευτών του από τη Βουλή. Αν ο πρωθυπουργός θεωρεί τις πρόωρες κάλπες λυτρωτική διέξοδο, ας προχωρήσει. Δεν χρειάζεται «λαγούς».
(από την "Ελευθεροτυπία")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου